Δεν θα αναφερθώ στις πιο σκοτεινές και υπόγειες όψεις της αυτοκρατορίας Μαρινάκη, όχι μόνο επειδή δεν μπορώ να τις τεκμηριώσω, αλλά και επειδή, αλίμονο, όσες «λάμπουν» στο φως είναι αρκούντως απεχθείς.
Έχουμε λοιπόν έναν εφοπλιστή ο οποίος αλωνίζει και σιγά σιγά αγοράζει τα πάντα: είναι αφεντικό του Ολυμπιακού (όπου προώθησε το μοντέλο No Politica), εσχάτως και της Νότιγχαμ, είναι δημοτικός σύμβουλος Πειραιά, έχει πάρει άδεια για κανάλι, έχει ή ελέγχει πολλές εφημερίδες (Ελευθερία, Βήμα, Νέα, Παραπολιτικά), ραδιόφωνα (Βήμαfm, Παραπολιτικά), σάιτ, το 22% του Mega, το 50% της εκτυπωτικής Iris, το 41,2% του πρακτορείου διανομής τύπου Άργος. Πιθανόν ξεχνάω κάμποσα ακόμα. Πολιτικά, έχει άριστες σχέσεις με όλο το σύστημα της Δεξιάς, με τον μητροπολίτη Σεραφείμ, ακόμα και με τη ΧΑ, και κάνει σήμερα λυσσαλέο πόλεμο στον ΣύΡιζΑ (αν και στο παρελθόν δεν έλειψαν οι προσεγγίσεις με αυτόν, λ.χ. στις αυτοδιοικητικές του 2014 και τις παραμονές του διαγωνισμού για τα κανάλια) και στους Ανεξάρτητους Έλληνες (είναι γνωστή η επίθεση στον Καμμένο για την υπόθεση NOOR1) για το και , ενώ ενσωματώνει τα πάντα, π.χ. τους ανθρώπους ενός «αντισυστημικού» μαχητικού εντύπου (οι συντάκτες του Unfollow πλέον έχουν εκπομπή στα Παραπολιτικά και δύο ένθετα περιοδικά, ένα εβδομαδιαίο και ένα μηνιαίο στην ομώνυμη εφημερίδα).
Ακόμα, κατηγορείται για κάμποσα κακουργήματα όσον αφορά το ποδόσφαιρο (διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης, ηθική αυτουργία σε απόπειρα εκβίασης και δωροδοκίας)· και μολονότι όλα αυτά αποτελούν, πιθανότατα, την κορυφή του παγόβουνου, η υπόθεση έχει κολλήσει εδώ και μήνες και βούλευμα δεν λέει να εκδοθεί. Παράλληλα, βέβαια, πρωταγωνιστεί σε φιλανθρωπικές δράσεις, ως είθισται, υπέρ της Unicef κ.ο.κ.
Αν ήθελα να χαρακτηρίσω με λίγες λέξεις όλα αυτά, και κυρίως την αυτοκρατορία Μαρινάκη, θα έλεγα: αλαζονεία, ευτέλεια, μαυρίλα, το χρήμα που τα αγοράζει και τα ενσωματώνει όλα, εκμαυλισμός. Πώς αλλιώς να περιγράψω λ.χ. ένα ευτελές φύλλο, όπως η Ελευθερία, με λυσσασμένη γραμμή κατά του Σύριζα (που κατ’ ουσίαν είναι γραμμή ενάντια στην Αριστερά, αλλά και σε δημοκρατικές κατακτήσεις), το οποίο διαθέτει ένα ποιοτικό ένθετο ιδεών;
Τους φακέλους με δεκαχίλιαρα (ευρώ) που προσφέρονταν ως «προκαταβολή» σε δημοσιογράφους για να φύγουν από την εφημερίδα τους και να πάνε στο νέο φύλλο; Την ενσωμάτωση «ποιοτικών» και «αντισυστημικών» δημοσιογράφων μαζί στον μύλο που όλα τα αλέθει; Το κύριο άρθρο-αγιογραφία του Βήματος, μόλις αγοράστηκε από τον Μαρινάκη, που δοξολογούσε το νέο αφεντικό; Τη χυδαιότητα με την οποία απάντησε στην κριτική ότι η Ελευθερία αντιγράφει το Βήμα – προτού το αγοράσει (με δυο λόγια, η απάντηση ήταν: έχω χρήμα, ό,τι θέλω κάνω, όλα τα αγοράζω); Την εξύμνηση και προβολή των απόψεων του αφεντικού από όλα τα μέσα που ελέγχει;
Για να μη φλυαρήσω κι άλλο, νομίζω ότι όλα αυτά είναι και πρωτοφανή και επικίνδυνα. Και θεωρώ –και το λέω αυτό στους κεντροδεξιούς ή κεντροαριστερούς φίλους μου– ότι μικρή σημασία έχει το ότι ο Μαρινάκης είναι τώρα «αντισύριζα» (όπως και ότι ο Ιβάν Σαββίδης έχει γίνει «συριζαίος»). Σήμερα είναι και αύριο δεν είναι, και εν πάσει περιπτώσει το κρίσιμο δεν είναι αυτό.
Γιατί εδώ παίζεται, πιστεύω, κάτι πολύ πιο σοβαρό και κρίσιμο, που αγγίζει την καρδιά της δημοκρατίας, του πλουραλισμού, της ελεύθερης έκφρασης. Παρότι ως γνωστόν, σε συνθήκες καπιταλισμού και ζούσαμε και ζούμε, όπου το χρήμα βασιλεύει, η επέλαση Μαρινάκη συνιστά ποιοτική διαφορά. Όπως έγραφε το μακρινό 2014 ο Γιάννης Παγιασλής, στο Left Liberal Synthesis για τον Μαρινάκη (ο οποίος τότε είχε εκδιπλώσει ένα πολληστομόριο μόνο της δράσης του) ο συνδυασμός χειραγώγησης της κοινής γνώμης μέσω ποδοσφαίρου, αδιαφανών συμφερόντων, πελατειακών σχέσεων, No Politica, συγκέντρωσης των εξουσιών (πολιτικής, οικονομικής, εφοπλιστικής μηντιακής, οπαδικής) σε ένα πρόσωπο, παραπέμπουν σε Ρώσους ολιγάρχες των μετασοβιετικών δημοκρατιών του Καυκάσου.
Όσοι και όσες, λοιπόν, πιστεύουμε ότι το χρήμα δεν μπορεί και δεν πρέπει, και μάλιστα σχεδόν ανεπαίσθητα, μ’ ένα χάδι, να αγοράζει τα πάντα (ανθρώπους, ιδέες, απόψεις, έντυπα, την αξιοπρέπεια) πρέπει να δώσουμε τη μάχη. Τη μάχη όχι μόνο γενικά και αφηρημένα κατά της ολιγαρχίας, αλλά και πολύ συγκεκριμένα κατά του Μαρινάκη. Δεν είμαι καθόλου σίγουρος αν θα την κερδίσουμε. Είμαι όμως σίγουρος ότι πρέπει να τη δώσουμε.
Όσοι και όσες, λοιπόν, πιστεύουμε ότι το χρήμα δεν μπορεί και δεν πρέπει, και μάλιστα σχεδόν ανεπαίσθητα, μ’ ένα χάδι, να αγοράζει τα πάντα (ανθρώπους, ιδέες, απόψεις, έντυπα, την αξιοπρέπεια) πρέπει να δώσουμε τη μάχη. Τη μάχη όχι μόνο γενικά και αφηρημένα κατά της ολιγαρχίας, αλλά και πολύ συγκεκριμένα κατά του Μαρινάκη. Δεν είμαι καθόλου σίγουρος αν θα την κερδίσουμε. Είμαι όμως σίγουρος ότι πρέπει να τη δώσουμε.
YΓ. Παραμονές των αυτοδιοικητικών εκλογών του 2014 έγραφα, στα πάλαι ποτέ «Ενθέματα» (enthemata.wordpress.com/2014/05/11/…) ένα άρθρο κατά του Μαρινάκη με τον τίτλο «Γαϊδούρειος ίππος». Εκεί έγραφα ότι το μοντέλο Μαρινάκη είναι «δούρειος ίππος» για τη δημοκρατία, και ευχόμουν να αποδειθεί όχι δούρειος, αλλά… «γαϊδούρειος» (η φράση είναι του καταπληκτικού Μπάμπη Άννινου, των αρχών του 20ού αιώνα, από μια ταβέρνα όπου είχε μια τοιχογραφία ενός «δούρειου ίππου» τόσο κακόμοιρου και ψωραλέου, που η παρέα τον έλεγε… «γαϊδούρειο»). Έγραφα, λοιπόν, στο σχόλιο κάμποσα κατά του Μαρινάκη που τα θεωρούσα, όπως και κάμποσοι που τα διάβασαν, αυστηρά. Τρία χρόνια μετά, μου φαίνονται πολύ λίγα. Και εκείνος ο «γαϊδούρειος ίππος» φαντάζει σχεδόν χαϊδευτικός, με τα έργα και τις ημέρες του Β. Μαρινάκη που ακολούθησαν.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
* Όταν λέω προσωπικούς λόγους, εννοώ κυρίως ένα αίσθημα ανημπόριας για όσα γίνονται, μαζί με μια ολοένα και μικρότερη διάθεση για καταγγελίες, ακόμα κι αν αυτές είναι δίκαιες.
** Αυτή τη στιγμή δεν είναι γνωστό τίποτα για το μέλλον των δημοσιογράφων: αν θα αποζημιωθούν, αν θα πάρουν τα χρωστούμενα, πόσοι και πώς θα επαναπροσληφθούν, ποια μορφή θα έχουν οι εφημερίδες κλπ.
ΕΙΚΟΝΑ: Ο Γαργαντούας του Γκυστάβ Ντορέ
* Όταν λέω προσωπικούς λόγους, εννοώ κυρίως ένα αίσθημα ανημπόριας για όσα γίνονται, μαζί με μια ολοένα και μικρότερη διάθεση για καταγγελίες, ακόμα κι αν αυτές είναι δίκαιες.
** Αυτή τη στιγμή δεν είναι γνωστό τίποτα για το μέλλον των δημοσιογράφων: αν θα αποζημιωθούν, αν θα πάρουν τα χρωστούμενα, πόσοι και πώς θα επαναπροσληφθούν, ποια μορφή θα έχουν οι εφημερίδες κλπ.
ΕΙΚΟΝΑ: Ο Γαργαντούας του Γκυστάβ Ντορέ
https://diulistirio.blogspot.gr
