Ο πατέρας Ευστράτιος Δήμου - "Παπά Στρατής" - η ψυχή της "Αγκαλιάς" έχασε τη μάχη ... δεν μένει πια εδώ... αφήνει όμως σημαντική παρακαταθήκη.
Στις 25 Αυγούστου ο παπα Στρατής έγραφε:
"Αγαπητοί φίλοι και φίλες,σήμερα φεύγω στο νοσοκομείο για το καινούργιο πρόβλημα καρκίνου που μου βρήκαν. Παρακαλώ πολύ για μια προσευχή και πιστεύω ότι γρήγορα θα γυρίσω δυνατός κοντά σας.Σας ευχαριστώ όλους και ιδιαίτερα τους ενορίτες μου για την αγάπη και την συμπαράσταση που μου δείχνουν. Επίσης,θέλω να σας πω ότι οι άνθρωποι του κόσμου,οι άνθρωποι του πολέμου,τα παιδιά που αναζητούν την ελπίδα είναι αδέρφια μας και η Αγκαλιά θα συνεχίσει να βρίσκεται κοντά τους και να τους δίνει την ελπίδα για την επόμενη μέρα.Σας προτρέπω να αγωνίζεστε όσο μπορείτε καθημερινά,για την ειρήνη και την αγάπη.Μόνο έτσι λεγόμαστε άνθρωποι."
Τα λόγια του θα μας συντροφεύουν, το έργο του παράδειγμα προς μίμηση.
Έφυγε σε ηλικία 57 ετών
Ο Δημήτρης Τερζής (efsyn,gr) αναφέρει:
«Μόλις ανέβω στην Αθήνα θα τα πούμε από κοντά». Έτσι κλείσαμε το τηλέφωνο την προηγούμενη εβδομάδα με τον παπά Στρατή, τον ιερέα-προστάτη των προσφύγων της Λέσβου.
Σήμερα είχαμε κανονίσει καινούργιο τηλεφωνικό ραντεβού προκειμένου να βρεθούμε από κοντά, να μιλήσουμε για όλα και περισσότερο για τον αγώνα που κάνει στο νησί δέκα χρόνια τώρα, βοηθώντας ανθρώπους, ανεξαρτήτως χρώματος και θρησκείας.
Το τηλέφωνο χτυπούσε αλλά δεν απαντούσε κανείς. Λίγη ώρα αργότερα χτύπησε το δικό μου τηλέφωνο. Ήταν ο γιος του παπά Στρατή, ο Μιχάλης, που με ενημέρωνε πως τα πράγματα είναι δύσκολα. Ο παπά Στρατής δεν είχε καταφέρει ν' ανέβει στην Αθήνα, νοσηλευόταν στο νοσοκομείο του νησιού και οι ώρες ήταν κρίσιμες, μετρημένες.
Πριν λίγο έμαθα πως ο παπά Στρατής δεν ξύπνησε ποτέ απ' το κώμα στο οποίο είχε πέσει τις τελευταίες 24 ώρες. Μια πρώτη σκέψη ήταν πως επιτέλους ξεκουράστηκε, ο άνθρωπος που γυρνούσε έχοντας στο πλευρό του τον αναπνευστήρα για να τον βοηθάει στην αναπνοή, που «χρειαζόταν δέκα λεπτά ν' ανέβει πέντε σκαλιά και στην ανάγκη, αν τον χρειάζονταν, θα κατέβαινε την ίδια ώρα να πάει στην άλλη άκρη του νησιού, να βοηθήσει πρόσφυγες».
Απόσπασμα από αφιέρωμα στον παπα Στρατή πριν από μερικούς μήνες:
Ο Παπά Στρατής, μαζί με άλλους τοπικούς εθελοντές στο χωριό Καλλονή, βοηθά τους πρόσφυγες από το 2007, μέσω της ΜΚΟ «ΑΓΚΑΛΙΑ». Υπολογίζεται πως όλα αυτά τα χρόνια, βοήθησε περίπου δέκα χιλιάδες άτομα, συμπεριλαμβανομένων μερικών ντόπιων που ήρθαν σε δυσχερή θέση. Αλλά ποτέ πριν δεν είχε δει τόσο πολλούς πρόσφυγες να αναζητούν βοήθεια.
"Έχω δει τα μικρά παιδιά με φουσκάλες στα πόδια τους και έγκυες γυναίκες που κρατούσαν τις κοιλιές τους και έκλαιγαν από τον πόνο», λέει θλιμμένος. "Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι μετανάστες, δεν επιλέγουν να έρθουν εδώ. Είναι τα παιδιά του πολέμου, που προσπαθούν να ξεφύγουν από τις σφαίρες.
" Με τις τοπικές αρχές να είναι πιεσμένες από τις 64.000 αφίξεις προσφύγων στην Ελλάδα από την αρχή του έτους, ο Παπά Στρατής και το δίκτυο των εθελοντών στο χωριό, συχνά αναλαμβάνουν την αποκλειστική ευθύνη για τη φροντίδα των προσφύγων στο νησί. "Δεν έχουμε καμία εξωτερική χρηματοδότηση», εξηγεί με ένα χαμόγελο. « Εξαρτόμαστε αποκλειστικά από τη γενναιοδωρία των κατοίκων της περιοχής."
«Μια μέρα βρήκαμε ένα μωρό κοιμάται στην αγκαλιά της μητέρας του στην παραλία. Θέλαμε να του δώσουμε γάλα, αλλά δεν είχαμε μπουκάλι και δεν μπορούσε να πιει από ένα ποτήρι. Ήταν αργά τη νύχτα και έτσι ξυπνήσαμε όλα τα φαρμακεία της πόλης μέχρι που βρήκαμε μπιμπερό "αναφέρει καθώς αφηγείται ιστορίες. Έχοντας πληγεί από τη κρίση χρέους και όντας περιορισμένοι από την οικονομία, την πολιτική και τη γεωγραφία, οι κάτοικοι στις μικρές κοινότητες των νησιών έχουν να αντιμετωπίσουν τις επιπτώσεις μιας σύγκρουσης για την οποία δεν γνωρίζουν πολλά και κατανοούν λίγο. Πολλοί νησιώτες είναι δύσπιστοι όσον αφορά τους εξαθλιωμένους πρόσφυγες που φτάνουν στο δρόμο τους. Άλλοι ανησυχούν για τις επιπτώσεις που θα προκαλέσει η παρουσία τους στον τουρισμό. Αλλά ο Παπά Στρατής, σηκώνει τα μανίκια του και βρίσκεται πάντα ένα βήμα μπροστά για να βοηθήσει.
Η 22α Μαΐου ήταν μία από τις δυσκολότερες ημέρες της ζωής του.
«Μία από τις δυσκολότερες μέρες της ζωής μου. Βρεθήκαμε με τα μέλη της Αγκαλιάς να διαχειριστούμε και να απαλύνουμε τον πόνο των μανάδων και των παιδιών του πολέμου. Περίπου στις δέκα το πρωί χτύπησε το τηλέφωνο και μία τρεμάμενη γυναικεία φωνή, αφού ζήτησε συγνώμη για την ενόχληση, με πληροφόρησε ότι τρεις γυναίκες με μικρά παιδιά που οι δύο είναι σε ενδιαφέρουσα κατάσταση, έχουν κατασκηνώσει κάπου στην Καλλονή.
Κατάλαβα αμέσως ότι ήταν από αυτούς που κατέβαιναν από το Σκαλοχώρι που είχαν στρατοπεδεύσει και είχαν γνωρίσει την αγάπη και την ζεστή αγκαλιά των κατοίκων του χωριού. Αμέσως σηκώθηκα και κατευθύνθηκα στο μέρος που μου είπαν για να τις βρω και ταυτόχρονα ενημέρωσα τα μέλη της Αγκαλιάς για το πρόβλημα, λέγοντας να φέρουν νερό, γάλα, τοστ, κρουασάν, χυμό για την πρώτη επαφή.
Δεν χρειάστηκε να ψάξω πολύ για να τις εντοπίσω μέσα σε μία οικοδομή.
Δύο νεαρές γυναίκες και μία μεγαλύτερη κάθονταν στη σκιά έχοντας ένα παιδί στην αγκαλιά κι ένα στην κοιλιά!!! Με τον πόνο και την κούραση να καθρεπτίζεται στο πρόσωπο τους.
Χαιρέτησα κουνώντας το χέρι και ανταπέδωσαν με τον ίδιον τρόπο. Προσπάθησα να τους πως ότι θα βοηθήσουμε όσο μπορούμε να νιώσουν ανθρώπινα και να ελπίζουν για καλύτερη μέρα. Μου έδωσαν να καταλάβω ότι πίσω έχουν αφήσει κι έχουν χάσει τους άνδρες τους μαζί με άλλα παιδιά.
Είδα το δάκρυ τους να τρέχει και τους έδωσα να καταλάβουν ότι πρέπει να κάνουν λίγο υπομονή και θα προσπαθήσουμε να τους φέρουμε εδώ. Τότε είδα την ελπίδα στο πρόσωπό τους κι ένα αχνό χαμόγελο στα χείλη τους. Εκείνη τη στιγμή το ένα παιδί κούνησε το χεράκι του και με χαιρετούσε και λες κατάλαβε τι λέγαμε.
Πάνω στην ώρα πλάκωσαν οι ενισχύσεις από τα μέλη της Αγκαλιάς. Γιώργος Τυρίκος Εργάς, Κατερίνα Σελάχα, Ελένη Σελάχα και άρχισαν το έργο της ανασυγκρότησης της ελπίδας και την προσπάθεια να απαλύνουμε τον πόνο της μάνας.
Ξεκίνησαν με τρία αυτοκίνητα και πήραν το δρόμο για Σκαλοχώρι, αφού είχαμε πληροφορία ότι κάπου εκεί βρισκόταν το υπόλοιπο γκρουπ. Εγώ παρέμεινα και περίμενα τα αποτελέσματα. Σε κάποια στιγμή βλέπω τη μάνα να χαϊδεύει την κοιλιά της και τα μάτια να τρέχουν ασταμάτητα. Τα δάκρυα του πόνου της απελπισίας, της αβεβαιότητας για την επόμενη μέρα.
Η διπλανή γυναίκα την αγκάλιασε και άρχισαν να κλαίει σχεδόν με αναφιλητά. Χωρίς να το καταλάβω, έπιασα τον εαυτό μου να κλαίει και ένα μεγάλο γιατί βγήκε από τα βάθη της καρδιάς μου. Μαζί θαρρώ πως δάκρυσε κι αυτή. ...
...Εκείνη την στιγμή έφτασαν τα μέλη της Αγκαλιάς φέρνοντας μαζί τους παιδιά, πατεράδες και κάποιες γυναίκες. Σε λίγο οι οικογένειες ήταν πάλι μαζί.
Τώρα το δάκρυ ήταν δάκρυ ανακούφισης και χαράς που φαίνονταν καθαρά στα πρόσωπά τους. Κάποια στιγμή είδα τη μάνα να λέει κάτι στον άνδρα της και να δείχνει προς το μέρος μου. Δεν του έδωσα σημασία. Ομως εντελώς ξαφνικά, είδα το παλικάρι δίπλα στο αυτοκίνητό μου να κάνει μία μεγάλη υπόκλιση, να με ευχαριστεί και πριν καλά καλά το καταλάβω, δέχθηκα μία αγκαλιά κι ένα ευχαριστήριο φιλί αγάπης-δύναμης για να συνεχίσει η Αγκαλιά να προσφέρει στην ανθρώπινη ανάγκη, στον ανθρώπινο πόνο.
Ηταν ένας μουσουλμάνος που ασπάστηκε έναν ορθόδοξο παπά, αποδεικνύοντας πως η Αγάπη δεν έχει σύνορα, δεν έχει θρησκεία και πως η Αγάπη τα πάντα σκεπάζει, τα πάντα ελπίζει».
http://www.diulistirio.blogspot.gr/
