Η σχέση μου με την οικογένεια Παπανδρέου ξεκινά από τα πολύ παλιά χρόνια…
Τότε που η μαμά μου με είχε πάει βρέφος ακόμα στη Θεσσαλονίκη και "πέσαμε" πάνω σε μια συγκέντρωση του παππού Γιώργου Παπανδρέου…
Ο παππούς (που αργότερα έμαθα ότι τον λέγανε και "Γέρο της δημοκρατίας") ακούμπησε θυμάμαι το χέρι του στο κεφάλι μου, λέγοντας στη μάνα μου: «δικό σας είναι καλέ κυρία;…. γιατί δεν σας μοιάζει καθόλου….»
Από τότε άλλαξε η ζωή μου!
Η μάνα μου χώρισε από τον πατέρα μου και εγώ έγινα Παπανδρεικός.
Όμως ο καιρός πέρασε... ο "Γέρος της δημοκρατίας" πήγε κατά τα θυμαράκια και εγώ έμεινα πολιτικά ορφανός. Τότε ήρθε στη ζωή μου ο Υιός του παππού ο Ανδρέας… Ξαναβρήκα τη περπατησιά μου! Αυτό το ξέρω σίγουρα γιατί όλοι μου λέγανε πως ήμουν πιστό γαϊδούρι ακριβώς γιατί δεν άλλαξα ποτέ περπατησιά… Τότε - με τον Ανδρέα – γνώρισα τη φωτεινή πλευρά της ζωής …
Έμαθα κατ’ αρχήν ένα επάγγελμα… έγινα μιζαδόρος …
Έγινα κύριος, απέκτησα λεφτά, σπίτια, εξοχικά, γιοτ…. πολλά πολλά!
Και εκεί που ήμουν μες τη χλίδα και την καλοπέραση παθαίνει κάτι με τα καρδιολογικά του (τον έφαγε η πουτάνα η άλλη η βυζαρού…) και πήγε κι αυτός κατά νεκροταφείο μεριά, βυθίζοντας όλους εμάς τους …επαγγελματίες, στο πένθος και αργότερα στη φτώχεια…
Πέρασε πολύς καιρός μέσα στην ανασφάλεια και την αναζήτηση…
Φως στο τούνελ;… πουθενά!
Τρέχαμε να σωθούμε πότε από τον Σημίτη, πότε από τον Κωστάκη τον Καραμανλή, πότε από κάποιους μνηστήρες της πρωθυπουργίας… χαμός!
Και εκεί που είμασταν μέσα στη θλίψη ανοίγουν οι ουρανοί και εμφανίζετε ως Μεσσίας ο Γιωργάκης …
Ο Γιωργάκης δεν είχε εύκολη ζωή…
Ήταν ένα παιδί που η Margaret το είχε πάντα από κοντά…
Όταν ας πούμε περπατούσε και μασούσε ταυτόχρονα τσίχλα σκόνταφτε, γιατί δεν μπορούσε να κάνει δυο δουλειές μαζί …
Η στο σχολείο… αργότερα… κάτι τσόγλανοι (μάλλον δεξιοί θα ήταν ) τον είχαν τρελάνει στη καρπαζιά για αυτό το κεφάλι του (αν το προσέξετε ) είναι λίγο πλάκα στο πίσω μέρος, με αποτέλεσμα το παιδί να έχει μια μικρή χρονοκαθυστέρηση…
Αμ' το άλλο… αυτό το παιδί δε γαμούσε! Πολλές φορές το παίρναμε μαζί μας στη Πλατεία Βάθης αλλά τίποτα … κι όταν έβγαινε από το δωμάτιο περίλυπος και τον ρωτούσαμε «γιατί δε γάμησες πάλι ρε μαλακισμένο;…» μας απαντούσε, «μα… δε ξέρω που να το βάλω ρε παιδιά…»
Είχε βλέπετε τέτοια βλάβη το καμάρι μου που νόμιζε πως αυτό που κρεμόταν ανάμεσα στα σκέλια του το είχε μόνο για κατούρημα…η για στήριγμα... δε ξέρω...
Η Margaret είχε απελπιστεί… Μια μέρα μας ανακοινώνει ότι θα το στείλει στην Αμερική μήπως βρει λίγο από τον χαμένο του εαυτό…
Το παιδί πήγε … αλλά συγκατοικούσε με τον Αντωνάκη τον Σαμαρά και προφανώς αυτός (που δεν γούσταρε καθόλου τους …σοσιαλιστές ) κράτησε το IQ του παιδιού χαμηλά με αποτέλεσμα να λένε τα Αμερικανάκια τις λέξεις «Παπανδρέου» και να παθαίνουν στο γέλιο και στο καπάκι «Γιωργάκης» και να τους μαζεύουμε απ' τα πατώματα… τώρα τι αστείο έβρισκαν σ’ αυτό δεν το κατάλαβα ποτέ.
Μετά από χρόνια το παιδί ήρθε πίσω στην Ελλάδα… πληγωμένο…
Το τι τραβήξαμε να το συνεφέρουμε δε λέγεται…
Το παιδί κουβαλούσε μεγάλο τραύμα…φαινότανε ... παιδικό στην αρχή μετά εφηβικό και εσχάτως τη «νόσο του μαλάκα» …έτσι μας την ονόμασε ο γιατρός που τον πήγαμε …
Όταν ρωτήσαμε ποια είναι η θεραπεία, μας είπε να τον κάνουμε πρωθυπουργό για λίγο, να παίζει για να ξεχαστεί…
Ακολουθήσαμε πιστά τις οδηγίες του γιατρού και μια μέρα τον πήγαμε βόλτα και καλά στον Εθνικό Κήπο και σε μια στιγμή που τάιζε τις πάπιες και δεν κοίταζε τον «χώσαμε» στου Μάξιμου, του αφήσαμε ένα ποδήλατο, ένα κανό και για παρέα τον Σαχινίδη, τον Πεταλωτή, τον Πετσάλνικο, τον Παπακωνσταντίνου, τον Ραγκούση, τη Μπιρμπίλη, τον Πανάρετο, τον Καρχιμάκη τον Βούγια, την Ξενογιαννακοπούλου, τον Γερουλάνο, τον Λοβέρδο , τον Κουτρουμάνη, τον Σηφουνάκη και μερικά άλλα μαλακισμένα που είχαμε στη καβάντζα για τους καφέδες μας, για να έχει να παίζει…
Όλα πήγαιναν μια χαρά ώσπου μια μέρα ο Γιωργάκης (έτσι το φωνάζουμε ακόμα) παίρνει το ποδήλατο και βγαίνει στο δρόμο… Εμείς κατατρομάξαμε και ξεχυθήκαμε πίσω του ουρλιάζοντας… «Γιωργάκηηηη Γιωργάκηηηη…σταμάτα ρε μαλακισμένο... θα σκοτωθείς ρε που να πάρει ο διάολος τον πατέρα σου... »
Αυτός στο κόσμο του … είχε πάρει τον κατήφορο και δεν τον σταματούσε τίποτα …
Εκτός από ένα χαντάκι!
Εκεί τον βρήκαμε... ανάσκελα... με τα πόδια σηκωμένα σα πουτάνα του Μεταξουργείου και με ένα καρούμπαλο (πάλι) στο κεφάλι σαν το λόφο του Στρέφη…
Τον ξαναπήγαμε στο γιατρό…
Μας κοίταξε απελπισμένος και μας είπε χωρίς περιστροφές « κύριοι... η βλάβη προχώρησε... τώρα η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά!»
Ε … σηκώσαμε και μείς τα χέρια και του ρίξαμε πέντε φάσκελα…
Είπαμε όμως από μέσα μας ότι άμα το στείλουμε για διακοπές ίσως συνέλθει…
Και το στείλαμε… με το κανό… και χάθηκε πάλι το μαλακισμένο...
Μετά από μέρες, από τις Σπέτσες που τον ψάχναμε, τον βρήκαμε στο Καστελόριζο να κάνει ανακοινώσεις ότι θα μας βάλει στο ΔΝΤ…
Και μας έβαλε…
Και τον διώξαμε γιατί μας έβαλε…
Και έφυγε…
Και τώρα ξαναήρθε…
Για να μας βγάλει…
Για αυτό θα τον ψηφίσουμε! …
Αλλά δεν είναι μόνο αυτός ο λόγος…
Ο βασικός λόγος είναι το "όνομα βαρύ σαν ιστορία" που κουβαλάει…
Είναι τα ταξιδάκια με σολομούς και αστακούς με το Φάλκον του Νικολάκη (Νίκο λένε το άλλο ΑΜΕΑ της οικογενείας… η οικογένεια έχει κι άλλα δυο… το σύνολον; 4)
Είναι τα γυμναστήρια του Γερουλάνου…
Είναι ο κώλος της Γκερέκου…
Είναι οι λίστες του Παπακωνσταντίνου…
Είναι η Μπιρμπίλη με το ορειβατικό σακίδιο σαν θηλυκός Θεοδωράκης …
Είναι η vc πληθωρικότητα του Παγκάλου…
Είναι το βυζί της Διαμαντοπούλου…
Είναι τα αεροδρόμια του Παμπούκη…
Είναι τα ΜΑΤ του Χρυσοχοϊδη…
Είναι η άκρως καυλωτική φαλάκρα του Μπεγλίτη…
Είναι τα ποιήματα του Χυτήρη στη Φαραντούρη …
Είναι το βοδίσιο βλέμμα του Οικονόμου…
Είναι… πολλά…
Φυσικά οι κακές γλώσσες έχουν οργιάσει…
Και τι δεν του έχουν πει…
Τι «βλαμμένο» τον έχουν πει…
Τι «ο Γιωργάκης και το παπί του» του έχουν πει
Τι «λανθάνων σπερματοζωάριο του Αντρέα» τον έχουν πει…
Τι «το χαζό με το ποδήλατο» τον έχουν πει…
Τι «το απροσάρμοστο με το μουστάκι» τον έχουν πει…
Πολλά του έχουν πει…
Αλλά ξέχασαν όλοι αυτοί τι γέλιο ρίξαμε επί Γιωργάκη…
Τι καλά περάσαμε…
Τι λεφτά βγάλαμε…
Και να, τα cds… Και να τα ομόλογα (τα δικά μας) … Και να, τα παιδιά (τα δικά μας) …Και να, τα χασίσια (των δικών μας) … Και να, οι πίπες (απ΄τις δικές μας) … Και να, οι παρτούζες (οι πιο διαδεδομένες ήταν η "βουλή on the rocks" και το "τρεις υπουργίνες και ένας πούστης για τσέλο" … )
Η θα ξεχάσουμε αυτά που είχε πει ο Νικολάκης Παπανδρέου (ο αδελφός καλέ του Γιωργάκη...) σε μια αμερικανίδα δημοσιογράφα κάποτε, με τη γλώσσα της αλήθειας (γιατί η οικογένεια ΠΟΤΕ δεν είπε ψέματα στον ελληνικό λαό!)
«Είμαι 37 ετών, στην καρδιά της ελληνικής πολιτικής. Δεν ξέρω αν ο Walter σου είπε για το υπόβαθρό μου. Είμαι μισός Αμερικανός και μισός Έλληνας. Γεννημένος στο San Fransisco, είμαι μετανάστης στην Ελλάδα. Ο παππούς μου και ο πατέρας μου είναι ίσως οι πιο διάσημοι και κακόφημοι πολιτικοί στην Ελλάδα από το 1900. Αυτήν την στιγμή, ο πατέρας μου είναι επικεφαλής αυτής της καταραμένης χώρας σαν πρωθυπουργός για ακόμη μία φορά. Ο αδελφός μου είναι βουλευτής με το πνεύμα της δεκαετίας του 1960. Η μητέρα μου προήδρευε και προεδρεύει σε διάφορες γυναικείες οργανώσεις. Ο γαμπρός μου 100% είναι πολιτικός για τα πανηγύρια. Περιστασιακά, και εγώ ο ίδιος στήνω μία παράσταση ως υιός του. Είμαι ένας μεταμφιεσμένος Έλληνας με αμερικανική καρδιά.» ... είχε πει ο Νικολάκης…
Γι αυτά και για πολλά άλλα (που θυμάστε) σας καλώ λοιπόν να στηρίξουμε το ΚΙ.ΔΗ.ΣΟ. και να αφήσετε τις μαλακίες του τύπου: «όπου δείτε υποψήφιο του ΚΙ.ΔΗ.ΣΟ. πλακώστε τον στις φάπες και στα γιαούρτια το τσογλάνι που μου θέλει και επανεκλογή!...»
Αυτά δεν τα λένε σε μια δημοκρατία…
Αυτά είναι …του διαβόλου!
Στη δημοκρατία και οι χαζοί έχουν ψυχή!
{Χάρης Καφετζόπουλος}
www.diulistirio.blogspot.com
.jpg&container=blogger&gadget=a&rewriteMime=image%2F*)
