«Αγαπητέ μου Δημήτρη,
Έχεις απόλυτο δίκιο. Δηλαδή ο όρος που έθεσα στον ΣΥΡΙΖΑ είναι εν γνώσει μου ανέφικτος, γιατί θα οδηγούσε σε σφοδρή σύγκρουση με απρόβλεπτες συνέπειες. Τότε, θα με ρωτήσεις, γιατί το έπραξα; Υπάρχει προϊστορία γι’ αυτό. Αν θυμάσαι, στις αρχές του 2012, ο ΣΥΡΙΖΑ δέχθηκε την πρότασή μου να δημιουργήσουμε το Μέτωπο ΕΛ.ΛΑ.Δ.Α. (Ελληνική Λαϊκή Δημοκρατική Αντίσταση) συμφωνώντας ότι η απαλλαγή μας από το Μνημόνιο δεν είναι δυνατόν να λυθεί μέσα από το Σύστημα (εκλογές, Βουλή, Κυβέρνηση) χωρίς να έχουμε δημιουργήσει τις προϋποθέσεις άμυνας του Λαού στη σίγουρη αντίθεση των πιστωτών μας. Κι αυτές οι προϋποθέσεις ήσαν δύο:
Πρώτον: η δημιουργία ενός μεγάλου Πανεθνικού Παλλαϊκού Μετώπου με τη συμμετοχή της πλειοψηφίας του ελληνικού Λαού και
Δεύτερον: η αναζήτηση οικονομικών πόρων για την εξασφάλιση της ζωής και της ανάπτυξης της χώρας με τη δημιουργία κοινοπραξιών με μεγάλες οικονομικές δυνάμεις (Ανατολής και Δύσης) με στόχο την εκμετάλλευση του τεράστιου εθνικού μας πλούτου (εδαφικού, υπο-εδαφικού και υποθαλάσσιου). Τότε, αφού δηλαδή θα είχαμε εξασφαλίσει την οικονομική μας αυτοδυναμία και τη σύσσωμη παλλαϊκή υπεράσπιση σε τυχόν επιθέσεις, το Μέτωπο «ΕΛ.ΛΑ.Δ.Α.» θα έπαιρνε μέρος σε εκλογές με στόχο την διακυβέρνηση της χώρας που από θέση ισχύος θα διακανόνιζε με τρόπο δίκαιο τις οικονομικές και άλλες υποχρεώσεις και δεσμεύσεις μας απέναντι σε τρίτους.
Αφού συμφωνήσαμε, η ΣΠΙΘΑ και ο ΣΥΡΙΖΑ σ’ αυτές τις δύο βασικές θέσεις, καλέσαμε (ο Μανώλης Γλέζος, ο Γεώργιος Κασιμάτης κι εγώ) τον Λαό στο Σύνταγμα στις 12 Φεβρουαρίου του 2012 με στόχο να μετρήσουμε τη δύναμή μας και στη συνέχεια, εάν βρίσκαμε ανταπόκριση, να σχηματίσουμε την ηγετική ομάδα του Μετώπου που θα ξεκινούσε και θα διηύθυνε τον αγώνα.
Η ανταπόκριση του Λαού μας ξεπέρασε και τις πιο τολμηρές μας προσδοκίες, αφού οι διαδηλωτές ήταν πάνω από 500.000. Επί κεφαλής ήμασταν ο Μανώλης Γλέζος, ο Γεώργιος Κασιμάτης κι εγώ. Και οι τρεις δεχθήκαμε άγρια επίθεση από τα ΜΑΤ. Στη συνέχεια η Κυβέρνηση πανικόβλητη μετέβαλε τους χώρους της συγκέντρωσης σε κόλαση. Είχαν σωστά κατανοήσει ότι ζούσαμε μια ιστορική στιγμή, που θα μπορούσε να αλλάξει την πορεία της χώρας και να μεταβάλει το θύμα-Λαό σε ελεύθερο αφέντη της χώρας του.
Φαίνεται όμως, ότι δεν ήταν ίδια η εκτίμηση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, για την οποία όπως αποδείχθηκε, η συνεργασία μαζί μας δεν ήταν ειλικρινής αλλά απλώς μας μεταχειρίστηκε, για να αυξήσει μονομερώς την εκλογική του δύναμη και να μπει στη Βουλή, με στόχο την κατάκτηση της διακυβέρνησης μέσα από το Σύστημα εγκαταλείποντας τους δυο πυλώνες άμυνας, το Λαϊκό Μέτωπο και τον πλούτο της χώρας.
Τότε, όταν ο Λαός είδε ότι το Μέτωπο που προτείναμε και τον καλέσαμε να επικυρώσει με την παρουσία του την 12η Φεβρουαρίου ήταν ένα τέχνασμα για να βοηθήσει τον ΣΥΡΙΖΑ να μπει στην Βουλή, απογοητεύτηκε, παραιτήθηκε και αποσύρθηκε.
Στη συνέχεια μεταβλήθηκε σε μια παθητική μάζα ανθρώπων, με αποτέλεσμα να διευκολυνθεί η καταστροφική πολιτική των Μνημονίων και σήμερα να είναι ένας άβουλος παρατηρητής χωρίς ελπίδα και μέλλον.
Όταν αργότερα, ανάμεσα στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις με επισκέφθηκαν ο Μανώλης Γλέζος και ο Αλέξης Τσίπρας για να ζητήσουν τη συμμετοχή μου στις δεύτερες εκλογές (γιατί όπως μου είπαν πίστευαν ότι η συμμετοχή μου αυτή θα εξασφάλιζε την απόλυτη πλειοψηφία στην Βουλή), τους επανέλαβα ότι χωρίς τις προϋποθέσεις που είχα θέσει, δηλαδή την ύπαρξη του Παλλαϊκού Μετώπου και την εξασφάλιση των οικονομικών πόρων από την συνεκμετάλλευση του πλούτου της χώρας, θεωρώ ενέργεια τυχοδιωκτική τον τυχόν σχηματισμό Κυβέρνησης, εφ’ όσον το συγκεκριμένο κόμμα θα ήθελε να αποκαλείται «Αριστερά» και να είναι πραγματικά Αριστερά και μάλιστα Ελληνική Αριστερά, με το φορτίο που αυτή κουβαλά από τους ηρωικούς αγώνες, από τις θυσίες και το αίμα που έχυσαν για τον Ελληνικό Λαό οι σύντροφοί μας. Και αρνήθηκα να συνεργαστώ ούτε και δημοσιοποίησα το περιεχόμενο της συνάντησης.
Αν το κάνω τώρα, είναι γιατί προκλήθηκα στο πιο ευαίσθητο σημείο μου. Στην ίδια την τιμή μου.
Για όλους αυτούς τους λόγους, όπως είπα και στην αρχή, όχι μόνο δεν μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να διακηρύττει από τώρα το τέλος του Μνημονίου αλλά δίχως την αναγκαία λαϊκή στήριξη της οργανωμένης λαϊκής πλειοψηφίας και της προοπτικής μιας οικονομικής αυτοδυναμίας στηριγμένης στον πλούτο της χώρας, θα του είναι στο μέλλον δύσκολο -αν όχι αδύνατο- να αμυνθεί στις αναμενόμενες σκληρές επιθέσεις των αδυσώπητων πιστωτών και άλλων ξένων δυνάμεων.
Βλέπεις λοιπόν ότι η μεταχείρισή μας με κορύφωμα την 12η Φεβρουαρίου του 2012 δεν αποτελεί μόνο μια απαράδεκτη ηθική κακοποίηση αλλά είναι ταυτόχρονα και ένα μεγάλο λάθος με απρόβλεπτες συνέπειες για τον Λαό μας.
Ομολογώ ότι δεν θα αποκάλυπτα τώρα αυτή την ζοφερή αλήθεια, αν δεν με προκαλούσε ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος αφού πρώτα διέλυσε την ΣΠΙΘΑ με τη μέθοδο του φραξιονισμού, επιμένει να διατηρεί ομάδες με την ονομασία της Σπίθας, με στόχο να εκμεταλλευτεί για μια φορά ακόμα το όποιο κύρος μου, δηλαδή να ανασκαλέψει την μεγάλη πληγή που μου άνοιξαν ως τώρα.
Δυστυχώς η ηλικία μου δεν μου επιτρέπει να δράσω, όπως έκανα σε όλη τη ζωή μου και να αντιδράσω στα χτυπήματα κάτω από τη μέση, που εξακολουθώ να δέχομαι.
Έχω όμως ακόμα αλώβητη τη Μνήμη και την Σκέψη μου, που μου προσφέρουν τη δύναμη να υπερασπίζομαι τον ελληνικό Λαό και τα ιδανικά της Αριστεράς, που μου προσφέρουν οι αγώνες και οι πράξεις μου για την Ελλάδα.
Σε χαιρετώ με αγάπη,
Μίκης»
http://diulistirio.blogspot.gr/
