Θέλαμε να βρούμε και να αναδείξουμε τους μεγάλους πρωταγωνιστές της χρονιάς που πέρασε.
Σκεφτήκαμε στην αρχή να βάλουμε τον Αλέξη Τσίπρα, όπου μπόρεσε και κέρδισε τρεις συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις, άλλαξε πολιτική και τρόπο διακυβέρνησης μέσα στον χρόνο αυτό, και του έπεσε το μεγάλο βάρος για να βγει η Ελλάδα από τα μνημόνια. Αλλά μας φάνηκε λίγος .....
Μετά σκεφτήκαμε να βάλουμε κάποιον επιστήμονα όπου παρόλο τις αντιξοότητες της ζωής, κατάφερε μέσα από κάποια ανακάλυψη, να δώσει ελπίδα, και κάτι καλό για την ανθρωπότητα. Αλλά και πάλι μας φάνηκε μικρό ....
Μετά σκεφτήκαμε να βάλουμε δύο πρωταγωνιστές από το χώρο του αθλητισμού όπου ενώνουν τους Έλληνες, και έχουν μεγαλουργήσει σε παγκόσμιο επίπεδο. Ο Σπανούλης με τον Διαμαντίδη και η προτροπή που έδωσαν στους φιλάθλους για να εξαλειφθεί το φαινόμενο της βίας στα γήπεδά μας ήταν ένα καλό παράδειγμα. Αλλά μας φάνηκε αυτονόητο .....
Τελικά καταλήξαμε ότι ο μεγάλος πρωταγωνιστής είναι ο Ελληνικός λαός. Ο οποίος παρόλο τις εφαρμοζόμενες πολιτικές που τον έχουν γονατίσει οικονομικά, παρόλο την αέναη επίθεση από τους ''φίλους'' εταίρους μας, παρέμεινε περήφανος υπερασπιζόμενος τις αρχές και τις αξίες που πρεσβεύει ο Ελληνικός πολιτισμός. Άξιοι εκπρόσωποί του, άνθρωποι της καθημερινότητας, που έγιναν πρωτοσέλιδα σε όλα τα ΜΜΕ του εξωτερικού αναδεικνύοντας αυτά τα χαρακτηριστικά , τα οποία είναι τόσα δυσνόητα για τους άλλους λαούς. Οι πράξεις τους, μπορεί να μην ενέπνευσαν τους πολιτικούς ηγέτες, αλλά σίγουρα αφύπνισε τους λαούς σε όλον τον κόσμο, και έδειξαν ξανά τον δρόμο της ελπίδας.
Ο Αντώνης Δεληγιώργης όπου μόνος του έσωσε 20 άτομα από τα 93 άτομα όταν βούλιαξε η βάρκα των λαθρεμπόρων ζωής για να πνιγούν στα νερά του Αιγαίου.
Ο φούρναρης της Κω, Διονύσης Αρβανιτάκης, ο οποίος μοίραζε καθημερινά από τον Μάρτιο, ποσότητες ψωμιού, γλυκών και αρτοποιημάτων στους μετανάστες που είχαν κατακλύσει το νησί.
Η Αιμιλία (Μηλίτσα) Καμβύση, η Ευστρατία Μαυραπίδη και η ξαδέρφη της Μαρίτσα Μαυραπίδη, τ όπου τραγουδούσαν για να πιει το γάλα του, ένα νεογέννητο προσφυγόπουλο από την Συρία.
Αντώνης Δεληγιώργης, ένας από τους πρωταγωνιστές του 2015 για τον Guardian -Για την ηρωική πράξη του.
Η εικόνα που σώζει πρόσφυγες, από ένα σκάφος που ναυάγησε στο Αιγαίο, ήταν από τις πιο χαρακτηριστικές της χρονιάς.
Ο Guardian συμπεριέλαβε την ηρωική πράξη του Ελληνα λοχία στις ειδήσεις που ξεχώρισαν το 2015. Οταν ο ίδιος σκέφτεται εκείνη την ημέρα, τα συναισθήματά του είναι μπερδεμένα. Ακόμη και σήμερα, παραδέχεται, έχει περισσότερες ερωτήσεις παρά απαντήσεις. «Γιατί συμβαίνει αυτό;», ρωτά, αναφερόμενος στην προσφυγική κρίση. «Γιατί δεν μπορούμε να το σταματήσουμε και πότε θα τελειώσει; Αυτό αναρωτιέμαι ακόμη γιατί αυτό βλέπουμε κάθε βράδυ στην τηλεόραση. Ενα διαρκές κύμα ανθρώπων, απελπισμένων ανθρώπων, μωρών, παιδιών, να φτάνει», λέει μιλώντας στην βρετανική εφημερίδα.
Ο 34χρονος δεν αποδέχεται τον χαρακτηρισμό «ήρωας». Υπάρχουν τόσοι πολλοί ήρωες λέει, οι αφανείς, που στο δράμα που εκτυλίσσεται σώζουν ζωές κάθε ημέρα. Κι όμως, η φωτογραφία τη στιγμή που βοηθά την Γουεγκάσι Νεμπιάτ, μία πρόσφυγα από την Ερυθραία, από τα κύματα στη Ρόδο, έχει ξεχωρίσει ως μία ιδιαίτερα εντυπωσιακή εικονογράφηση της ανδρείας, σχολιάζει ο Guardian.
Το πρωί της 20ης Απριλίου, όταν το σκάφος στο οποίο βρισκόταν η Νεμπιάτ ανατράπηκε και διαλύθηκε μέσα σε λίγα λεπτά χτυπημένο από ξαφνική καταιγίδα, η ανιδιοτέλεια του Δεληγιώργη προκάλεσε συζητήσεις στην Ευρώπη. Μόνος του έσωσε 20 από τους 93 ανθρώπους που βρίσκονταν στο σκάφος. Η Νεμπιάτ, που με δυσκολία κρατιόταν σε έναν βράχο και δυσκολεύτηκε να την βγάλει από το νερό, ήταν από τους τελευταίους. Μία έγκυος γυναίκα και αρκετά παιδιά, από τη Συρία και την Ερυθραία, είχαν προηγηθεί. «Εκανα αυτό που έπρεπε να κάνω», λέει ο πατέρας δύο παιδιών, σε τηλεφωνική συνέντευξη στον Guardian από την Κύπρο όπου εργάζεται τώρα. «Τι να πω; Την έσωσα γιατί έπρεπε να σωθεί», πρόσθεσε.
Παλεύοντας στη θάλασσα που είχε γεμίσει με πετρέλαιο και με τα πόδια του ματωμένα από τα βράχια, ενστικτωδώς έβαλε την 24χρονη Νεμπιάτ πάνω από τον ώμο του. «Η ζωή είναι δύσκολη για εκείνους και είναι δύσκολη για εμάς, αλλά είμαστε όλοι άνθρωποι και πρέπει να βοηθάμε ο ένας τον άλλον», λέει ο Δεληγιώργης.
«Αν έπρεπε να το κάνω ξανά, θα το έκανα», προσθέτει ο λοχίας. «Αν ήμασταν πρόσφυγες, κάποιοι άλλοι θα έκαναν το ίδιο για εμάς», δηλώνει. Οχτώ μήνες από εκείνη τη στιγμή, δεν θυμάται μόνο το πόσο κρύα και ταραγμένη ήταν η θάλασσα. Περισσότερο θυμάται τις κραυγές για βοήθεια, τις εκκλήσεις και τα τεντωμένα χέρια και τα πρόσωπα. Τα πρόσωπα του άνδρα και του παιδιού που δεν μπόρεσε να σώσει. «Τους σκέφτομαι πολύ. Το χειρότερο ήταν ότι δεν βγάλαμε μόνο ζωντανούς από τη θάλασσα αλλά και σορούς ανθρώπων».
Ο ίδιος βρισκόταν σε ένα τοπικό καφέ με τη σύζυγό του, Θεοδώρα, όταν συνέβη η τραγωδία. Χωρίς δεύτερη σκέψη, έβγαλε την μπλούζα και τα παπούτσια του και αξιοποιώντας τα όσα είχε μάθει στο στρατό, άρχισε να βγάζει ανθρώπους από τη θάλασσα.
Αισθάνεται ιδιαίτερα δεμένος με μία γυναίκα και το- αγέννητο τότε- παιδί της. «Πού και πού μιλάω με την Ελίζαμπεθ που ήταν εκεί έξω και κρατιόταν από ένα κομμάτι ξύλου όταν την βρήκα. Θυμάμαι ακόμη να λέω ”παιδιά, αυτή είναι έγκυος”».
Λίγες ημέρες αργότερα, στη γιορτή του Αγίου Γεωργίου, η Ελίζαμπεθ, μία γυναίκα από την Ερυθραία που πλέον έχει πάρει άσυλο στη Σουηδία, γέννησε ένα υγιέστατο αγοράκι στο νοσοκομείο της Ρόδου. Ονόμασε τον γιο της Αντώνη Γιώργο, δίνοντας του το όνομα του σωτήρα της και του Αγίου.
«Ο πατέρας του παιδιού σκοτώθηκε στην Ερυθραία. Συγκινήθηκα πολύ. Μερικές φορές με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει ”με έσωσες, έσωσες τον γιο μου, δεν μπορώ να σε ξεχάσω”. Ομως, η αλήθεια είναι πως εγώ είμαι αυτός που σκέφτομαι τον μικρό Αντώνη και εκείνη. Δεν θα τους ξεχάσω. Τέτοια πράγματα δεν τα ξεχνάς ποτέ», καταλήγει ο Δεληγιώργης.
Ο φούρναρης της Κω - Μέχρι και ο Γιούνκερ μίλησε για τη βοήθεια του στους πρόσφυγες
Ο Διονύσης Αρβανιτάκης, ένας 76χρονος αρτοποιός, είναι ο "φούρναρης της Κω" που με την ανθρωπιά του έχει κάνει όλο τον κόσμο να μιλάει γι’ αυτόν. Μέχρι και ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ αναφέρθηκε σε εκείνον, λέγοντας πως «αυτός ο άνθρωπος είναι Ευρώπη».
Ο κ.Αρβανιτάκης μοιράζει καθημερινά από τον Μάρτιο, ποσότητες ψωμιού, γλυκών και αρτοποιημάτων στους μετανάστες που έχουν κατακλύσει το νησί.
Ο ίδιος αναφέρει πως «είναι φιλανθρωπικό αυτό που κάνουμε» και διερωτάται «το κράτος που είναι;». Στη συνέχεια περιγράφει συγκινημένος: «Γεννήθηκα φτωχός στην Αμαλιάδα Ηλείας. Αυτό μου είπε ο Θεός να κάνω. Λυπάμαι τα παιδάκια. Έρχονται κάθε μέρα και μου λένε “Πεινάω”, “Mαμ”, πέφτουν στα πόδια μου».
«Δίνουμε ψωμιά, ντόνατς, γλυκά, απ’ όλα. Δύο αυτοκίνητα κάθε μέρα. Γυρνάμε και τα μοιράζουμε στα πεζοδρόμια, εκεί κοιμούνται οι άνθρωποι».
Ο φούρναρης με τη «μεγάλη καρδιά» απαντά εξοργισμένος σε σχετική ερώτηση, για την πρόσφατη δήλωση της Τασίας Χριστοδουλοπούλου, λέγοντας: «Εμείς πλουτίζουμε και εκμεταλλευόμαστε τους μετανάστες; Εδώ μας παίρνουν μέχρι και τα κινητά! Δεν ντρέπεται να τα λέει αυτά; Ας έρθει εδώ να δει και να μας πει!».
Σχετικά με την κατάσταση στο νησί, ο κ.Αρβανιτάκης σχολιάζει: «Κάνει προσπάθειες η αστυνομία αλλά δεν έχει προσωπικό. Οι μετανάστες είναι περισσότεροι. Κάθε μέρα έρχονται όλο και πιο πολλοί. Ευτυχώς τις μέρες που φυσάει, ξέρουμε ότι δεν θα έρθει άλλος κόσμος γιατί δεν θα μπορούν να ταξιδέψουν».
Ο γενναιόδωρος φούρναρης, όπως μας εκμυστηρεύτηκε, το 1957 πουλούσε κουλούρια στην περιοχή του Αγίου Νικολάου στα Πατήσια και αφού έφυγε για την Αυστραλία, επέστρεψε στην Ελλάδα το 1970, εγκαταστάθηκε στην γενέτειρα της συζύγου του, την Κω, και μέχρι σήμερα κατάφερε να δημιουργήσει μια αλυσίδα καταστημάτων αρτοποιίας στο νησί. Έχει τέσσερα παιδιά, τρεις γιους και μία κόρη και εννιά εγγόνια.
Οι γιαγιάδες της Λέσβου για το μωράκι: «Του τραγουδούσαμε και ήπιε το γάλα μονορούφι»
Το μειλίχιο βλέμμα, η γλυκιά φωνή, το ρυτιδιασμένο πρόσωπο και το στιβαρό χέρι της γιαγιάς Μηλίτσας ηρέμησαν ένα νεογέννητο προσφυγόπουλο από τη Συρία, που απόλαυσε την αγκαλιά της και ήπιε ήρεμο το γάλα του, λίγα λεπτά αφότου η πρόσφυγας μητέρα του έβγαινε από τη βάρκα μέσα από τη θάλασσα.
Σκεφτήκαμε στην αρχή να βάλουμε τον Αλέξη Τσίπρα, όπου μπόρεσε και κέρδισε τρεις συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις, άλλαξε πολιτική και τρόπο διακυβέρνησης μέσα στον χρόνο αυτό, και του έπεσε το μεγάλο βάρος για να βγει η Ελλάδα από τα μνημόνια. Αλλά μας φάνηκε λίγος .....
Μετά σκεφτήκαμε να βάλουμε κάποιον επιστήμονα όπου παρόλο τις αντιξοότητες της ζωής, κατάφερε μέσα από κάποια ανακάλυψη, να δώσει ελπίδα, και κάτι καλό για την ανθρωπότητα. Αλλά και πάλι μας φάνηκε μικρό ....
Μετά σκεφτήκαμε να βάλουμε δύο πρωταγωνιστές από το χώρο του αθλητισμού όπου ενώνουν τους Έλληνες, και έχουν μεγαλουργήσει σε παγκόσμιο επίπεδο. Ο Σπανούλης με τον Διαμαντίδη και η προτροπή που έδωσαν στους φιλάθλους για να εξαλειφθεί το φαινόμενο της βίας στα γήπεδά μας ήταν ένα καλό παράδειγμα. Αλλά μας φάνηκε αυτονόητο .....
Τελικά καταλήξαμε ότι ο μεγάλος πρωταγωνιστής είναι ο Ελληνικός λαός. Ο οποίος παρόλο τις εφαρμοζόμενες πολιτικές που τον έχουν γονατίσει οικονομικά, παρόλο την αέναη επίθεση από τους ''φίλους'' εταίρους μας, παρέμεινε περήφανος υπερασπιζόμενος τις αρχές και τις αξίες που πρεσβεύει ο Ελληνικός πολιτισμός. Άξιοι εκπρόσωποί του, άνθρωποι της καθημερινότητας, που έγιναν πρωτοσέλιδα σε όλα τα ΜΜΕ του εξωτερικού αναδεικνύοντας αυτά τα χαρακτηριστικά , τα οποία είναι τόσα δυσνόητα για τους άλλους λαούς. Οι πράξεις τους, μπορεί να μην ενέπνευσαν τους πολιτικούς ηγέτες, αλλά σίγουρα αφύπνισε τους λαούς σε όλον τον κόσμο, και έδειξαν ξανά τον δρόμο της ελπίδας.
Ο Αντώνης Δεληγιώργης όπου μόνος του έσωσε 20 άτομα από τα 93 άτομα όταν βούλιαξε η βάρκα των λαθρεμπόρων ζωής για να πνιγούν στα νερά του Αιγαίου.
Ο φούρναρης της Κω, Διονύσης Αρβανιτάκης, ο οποίος μοίραζε καθημερινά από τον Μάρτιο, ποσότητες ψωμιού, γλυκών και αρτοποιημάτων στους μετανάστες που είχαν κατακλύσει το νησί.
Η Αιμιλία (Μηλίτσα) Καμβύση, η Ευστρατία Μαυραπίδη και η ξαδέρφη της Μαρίτσα Μαυραπίδη, τ όπου τραγουδούσαν για να πιει το γάλα του, ένα νεογέννητο προσφυγόπουλο από την Συρία.
Αντώνης Δεληγιώργης, ένας από τους πρωταγωνιστές του 2015 για τον Guardian -Για την ηρωική πράξη του.
Η εικόνα που σώζει πρόσφυγες, από ένα σκάφος που ναυάγησε στο Αιγαίο, ήταν από τις πιο χαρακτηριστικές της χρονιάς.
Ο Guardian συμπεριέλαβε την ηρωική πράξη του Ελληνα λοχία στις ειδήσεις που ξεχώρισαν το 2015. Οταν ο ίδιος σκέφτεται εκείνη την ημέρα, τα συναισθήματά του είναι μπερδεμένα. Ακόμη και σήμερα, παραδέχεται, έχει περισσότερες ερωτήσεις παρά απαντήσεις. «Γιατί συμβαίνει αυτό;», ρωτά, αναφερόμενος στην προσφυγική κρίση. «Γιατί δεν μπορούμε να το σταματήσουμε και πότε θα τελειώσει; Αυτό αναρωτιέμαι ακόμη γιατί αυτό βλέπουμε κάθε βράδυ στην τηλεόραση. Ενα διαρκές κύμα ανθρώπων, απελπισμένων ανθρώπων, μωρών, παιδιών, να φτάνει», λέει μιλώντας στην βρετανική εφημερίδα.
Ο 34χρονος δεν αποδέχεται τον χαρακτηρισμό «ήρωας». Υπάρχουν τόσοι πολλοί ήρωες λέει, οι αφανείς, που στο δράμα που εκτυλίσσεται σώζουν ζωές κάθε ημέρα. Κι όμως, η φωτογραφία τη στιγμή που βοηθά την Γουεγκάσι Νεμπιάτ, μία πρόσφυγα από την Ερυθραία, από τα κύματα στη Ρόδο, έχει ξεχωρίσει ως μία ιδιαίτερα εντυπωσιακή εικονογράφηση της ανδρείας, σχολιάζει ο Guardian.
Το πρωί της 20ης Απριλίου, όταν το σκάφος στο οποίο βρισκόταν η Νεμπιάτ ανατράπηκε και διαλύθηκε μέσα σε λίγα λεπτά χτυπημένο από ξαφνική καταιγίδα, η ανιδιοτέλεια του Δεληγιώργη προκάλεσε συζητήσεις στην Ευρώπη. Μόνος του έσωσε 20 από τους 93 ανθρώπους που βρίσκονταν στο σκάφος. Η Νεμπιάτ, που με δυσκολία κρατιόταν σε έναν βράχο και δυσκολεύτηκε να την βγάλει από το νερό, ήταν από τους τελευταίους. Μία έγκυος γυναίκα και αρκετά παιδιά, από τη Συρία και την Ερυθραία, είχαν προηγηθεί. «Εκανα αυτό που έπρεπε να κάνω», λέει ο πατέρας δύο παιδιών, σε τηλεφωνική συνέντευξη στον Guardian από την Κύπρο όπου εργάζεται τώρα. «Τι να πω; Την έσωσα γιατί έπρεπε να σωθεί», πρόσθεσε.
Παλεύοντας στη θάλασσα που είχε γεμίσει με πετρέλαιο και με τα πόδια του ματωμένα από τα βράχια, ενστικτωδώς έβαλε την 24χρονη Νεμπιάτ πάνω από τον ώμο του. «Η ζωή είναι δύσκολη για εκείνους και είναι δύσκολη για εμάς, αλλά είμαστε όλοι άνθρωποι και πρέπει να βοηθάμε ο ένας τον άλλον», λέει ο Δεληγιώργης.
«Αν έπρεπε να το κάνω ξανά, θα το έκανα», προσθέτει ο λοχίας. «Αν ήμασταν πρόσφυγες, κάποιοι άλλοι θα έκαναν το ίδιο για εμάς», δηλώνει. Οχτώ μήνες από εκείνη τη στιγμή, δεν θυμάται μόνο το πόσο κρύα και ταραγμένη ήταν η θάλασσα. Περισσότερο θυμάται τις κραυγές για βοήθεια, τις εκκλήσεις και τα τεντωμένα χέρια και τα πρόσωπα. Τα πρόσωπα του άνδρα και του παιδιού που δεν μπόρεσε να σώσει. «Τους σκέφτομαι πολύ. Το χειρότερο ήταν ότι δεν βγάλαμε μόνο ζωντανούς από τη θάλασσα αλλά και σορούς ανθρώπων».
Ο ίδιος βρισκόταν σε ένα τοπικό καφέ με τη σύζυγό του, Θεοδώρα, όταν συνέβη η τραγωδία. Χωρίς δεύτερη σκέψη, έβγαλε την μπλούζα και τα παπούτσια του και αξιοποιώντας τα όσα είχε μάθει στο στρατό, άρχισε να βγάζει ανθρώπους από τη θάλασσα.
Αισθάνεται ιδιαίτερα δεμένος με μία γυναίκα και το- αγέννητο τότε- παιδί της. «Πού και πού μιλάω με την Ελίζαμπεθ που ήταν εκεί έξω και κρατιόταν από ένα κομμάτι ξύλου όταν την βρήκα. Θυμάμαι ακόμη να λέω ”παιδιά, αυτή είναι έγκυος”».
Λίγες ημέρες αργότερα, στη γιορτή του Αγίου Γεωργίου, η Ελίζαμπεθ, μία γυναίκα από την Ερυθραία που πλέον έχει πάρει άσυλο στη Σουηδία, γέννησε ένα υγιέστατο αγοράκι στο νοσοκομείο της Ρόδου. Ονόμασε τον γιο της Αντώνη Γιώργο, δίνοντας του το όνομα του σωτήρα της και του Αγίου.
«Ο πατέρας του παιδιού σκοτώθηκε στην Ερυθραία. Συγκινήθηκα πολύ. Μερικές φορές με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει ”με έσωσες, έσωσες τον γιο μου, δεν μπορώ να σε ξεχάσω”. Ομως, η αλήθεια είναι πως εγώ είμαι αυτός που σκέφτομαι τον μικρό Αντώνη και εκείνη. Δεν θα τους ξεχάσω. Τέτοια πράγματα δεν τα ξεχνάς ποτέ», καταλήγει ο Δεληγιώργης.
Ο φούρναρης της Κω - Μέχρι και ο Γιούνκερ μίλησε για τη βοήθεια του στους πρόσφυγες
Ο κ.Αρβανιτάκης μοιράζει καθημερινά από τον Μάρτιο, ποσότητες ψωμιού, γλυκών και αρτοποιημάτων στους μετανάστες που έχουν κατακλύσει το νησί.
Ο ίδιος αναφέρει πως «είναι φιλανθρωπικό αυτό που κάνουμε» και διερωτάται «το κράτος που είναι;». Στη συνέχεια περιγράφει συγκινημένος: «Γεννήθηκα φτωχός στην Αμαλιάδα Ηλείας. Αυτό μου είπε ο Θεός να κάνω. Λυπάμαι τα παιδάκια. Έρχονται κάθε μέρα και μου λένε “Πεινάω”, “Mαμ”, πέφτουν στα πόδια μου».
«Δίνουμε ψωμιά, ντόνατς, γλυκά, απ’ όλα. Δύο αυτοκίνητα κάθε μέρα. Γυρνάμε και τα μοιράζουμε στα πεζοδρόμια, εκεί κοιμούνται οι άνθρωποι».
Σχετικά με την κατάσταση στο νησί, ο κ.Αρβανιτάκης σχολιάζει: «Κάνει προσπάθειες η αστυνομία αλλά δεν έχει προσωπικό. Οι μετανάστες είναι περισσότεροι. Κάθε μέρα έρχονται όλο και πιο πολλοί. Ευτυχώς τις μέρες που φυσάει, ξέρουμε ότι δεν θα έρθει άλλος κόσμος γιατί δεν θα μπορούν να ταξιδέψουν».
Ο γενναιόδωρος φούρναρης, όπως μας εκμυστηρεύτηκε, το 1957 πουλούσε κουλούρια στην περιοχή του Αγίου Νικολάου στα Πατήσια και αφού έφυγε για την Αυστραλία, επέστρεψε στην Ελλάδα το 1970, εγκαταστάθηκε στην γενέτειρα της συζύγου του, την Κω, και μέχρι σήμερα κατάφερε να δημιουργήσει μια αλυσίδα καταστημάτων αρτοποιίας στο νησί. Έχει τέσσερα παιδιά, τρεις γιους και μία κόρη και εννιά εγγόνια.
Οι γιαγιάδες της Λέσβου για το μωράκι: «Του τραγουδούσαμε και ήπιε το γάλα μονορούφι»
Το απόγευμα της περασμένης Παρασκευής στη Σκάλα της Συκαμινιάς στη Λέσβο, οι σκηνές ήταν οι συνηθισμένες των τελευταίων ημερών. Οι φουσκωτές βάρκες με πρόσφυγες έβγαιναν κατά δεκάδες στη στεριά, ενώ η παρέα τριών ηλικιωμένων γυναικών παρακολουθούσε από το γνωστό παραλιακό παγκάκι - στέκι τους, τους λιμενικούς και τους εθελοντές να τους προσφέρουν τις πρώτες βοήθειες.
Για την 83χρονη Αιμιλία (Μηλίτσα) Καμβύση, την 89χρονη Ευστρατία Μαυραπίδη και την 85χρονη ξαδέρφη της Μαρίτσα Μαυραπίδη, το παγκάκι στην άκρη της παραλίας ήταν, όπως και κάθε απόγευμα η αγαπημένη τους γωνιά.
Το σπαρακτικό κλάμα ενός βρέφους, μόλις ενός μήνα, που το κρατούσε στη βρεγμένη αγκαλιά της η μητέρα του και εκείνο αρνιόταν να πιει το γάλα του, κινητοποίησε τις τρεις γιαγιάδες.
«Φέρ' το εδώ, καλέ κορίτσι. Ασ' το να το ταΐσω», είπε με νησιώτικη προφορά η γιαγιά Μηλίτσα, πλησιάζοντας τη νεαρή μητέρα. Η γυναίκα δεν κατάλαβε αρχικά, αλλά η κίνηση της γιαγιάς να πάρει το παιδί στην αγκαλιά της δεν της άφησε πολλά περιθώρια. Της το έδωσε με χαρά. Η γιαγιά Μηλίτσα πήρε το αγοράκι, κάθισε στο παγκάκι και του έδωσε το μπιμπερό με το γάλα, ενώ του σιγοτραγούδησε έναν σκοπό. Από κοντά τη... σιγοντάριζαν οι φιλενάδες της, που επιπλέον το κοίταζαν τρυφερά και του χαμογελούσαν.
Ο φωτογράφος Λευτέρης Παρτσάλης που βρισκόταν στη Λέσβο για να καταγράψει στιγμιότυπα με τους πρόσφυγες, σήκωσε τη μηχανή και απαθανάτισε τη στιγμή. Από τη μέρα εκείνη η φωτογραφία με τις τρεις γιαγιάδες της Λέσβου έγινε viral σε όλο το Διαδίκτυο.
«Μου είπε η κόρη μου ότι βγήκε η φωτογραφία μας στο Ίντερνετ (σ.σ.: δεν το λέει έτσι ακριβώς, αλλά αυτό εννοεί). Δεν έκανα κάτι σπουδαίο, να βοηθήσω το κορίτσι ήθελα, που ήταν βρεγμένο και ταλαιπωρημένο», λέει στο «Έθνος» η γιαγιά Μηλίτσα.
Γέννημα-θρέμμα της Σκάλας Συκαμινιάς, η 83χρονη γυναίκα έχει μεγαλώσει τέσσερα παιδιά και οκτώ εγγόνια, ενώ είναι υπερήφανη και για τα τέσσερα δισέγγονά της. Δούλεψε χρόνια πολλά στα χωράφια -η οικογένειά της είχε ελαιόδεντρα- και πλέον τα βγάζει δύσκολα πέρα, με τη σύνταξη του ΟΓΑ, που είναι μόλις 330€, ενώ πριν από 19 χρόνια έχασε και τον σύζυγό της.
Καμαρώνουν τους διασώστες
Όμως κάθε απόγευμα είναι με τις φίλες της στο... παγκάκι και «καμαρώνουν», όπως λέει, τους λιμενικούς και τους εθελοντές «που πέφτουν στη θάλασσα αψηφώντας το κρύο και τα κύματα για να βγάλουν τον κόσμο». Θλίβεται όταν βλέπει μικρά παιδιά να κλαίνε και να αποζητούν την αγκαλιά των γονιών της και πονάει η ψυχή της όταν μαθαίνει για ναυάγια.
«Να, εδώ έχουν γίνει πολλά. Βγάζουν νεκρά παιδιά, κορίτσια και αγόρια. Αλλά και ενήλικες. Πονάει η ψυχή μου, δεν μπορώ να κοιμηθώ τα βράδια. Τι φταίνε αυτοί οι άνθρωποι; Ξεσπιτώθηκαν, άφησαν το βιος τους, το νοικοκυριό τους και ήρθαν εδώ για να ξαναφύγουν, να πάνε στην Ευρώπη. Είναι αμαρτία να θαλασσοπνίγονται», μας λέει.
Είχε χρόνια να κρατήσει ένα βρέφος στην αγκαλιά της και να το ταΐσει, αλλά το μητρικό ένστικτο δεν την εγκατέλειψε. «Η μάνα είναι μάνα, μέχρι να κλείσει τα μάτια της. Τι θα πει αν ήξερα; Δεν βλέπω καλά, δεν ακούω καλά, αλλά ένα παιδί μπορώ να το ταΐσω, να το ηρεμήσω», δείχνει να ενοχλείται όταν τη ρωτάμε αν ένιωθε σίγουρη ότι θα τα καταφέρει.
«Το πήρα με σιγουριά. Ήθελε ασφάλεια το μωρό. Η μητέρα του ήταν βρεγμένη και έψαχνε να βρει ρούχα να αλλάξει, ο πατέρας του πανικοβλήθηκε που το παιδί έκλαιγε. Εμείς καθόμασταν, μπορούσαμε να κάνουμε κάτι. Το άρπαξα στα χέρια, πήρα το μπιμπερό, ένιωσε μια στεγνή αγκαλιά, του τραγουδούσαμε και ήπιε το γάλα μονορούφι», συμπληρώνει. Πάνω στο μπιμπερό το μωρό αποκοιμήθηκε, οι τρεις γιαγιάδες έδιναν συμβουλές στη μητέρα του, η οποία τις ευχαριστούσε.
http://www.diulistirio.blogspot.gr/
Για την 83χρονη Αιμιλία (Μηλίτσα) Καμβύση, την 89χρονη Ευστρατία Μαυραπίδη και την 85χρονη ξαδέρφη της Μαρίτσα Μαυραπίδη, το παγκάκι στην άκρη της παραλίας ήταν, όπως και κάθε απόγευμα η αγαπημένη τους γωνιά.
Το σπαρακτικό κλάμα ενός βρέφους, μόλις ενός μήνα, που το κρατούσε στη βρεγμένη αγκαλιά της η μητέρα του και εκείνο αρνιόταν να πιει το γάλα του, κινητοποίησε τις τρεις γιαγιάδες.
«Φέρ' το εδώ, καλέ κορίτσι. Ασ' το να το ταΐσω», είπε με νησιώτικη προφορά η γιαγιά Μηλίτσα, πλησιάζοντας τη νεαρή μητέρα. Η γυναίκα δεν κατάλαβε αρχικά, αλλά η κίνηση της γιαγιάς να πάρει το παιδί στην αγκαλιά της δεν της άφησε πολλά περιθώρια. Της το έδωσε με χαρά. Η γιαγιά Μηλίτσα πήρε το αγοράκι, κάθισε στο παγκάκι και του έδωσε το μπιμπερό με το γάλα, ενώ του σιγοτραγούδησε έναν σκοπό. Από κοντά τη... σιγοντάριζαν οι φιλενάδες της, που επιπλέον το κοίταζαν τρυφερά και του χαμογελούσαν.
Ο φωτογράφος Λευτέρης Παρτσάλης που βρισκόταν στη Λέσβο για να καταγράψει στιγμιότυπα με τους πρόσφυγες, σήκωσε τη μηχανή και απαθανάτισε τη στιγμή. Από τη μέρα εκείνη η φωτογραφία με τις τρεις γιαγιάδες της Λέσβου έγινε viral σε όλο το Διαδίκτυο.
«Μου είπε η κόρη μου ότι βγήκε η φωτογραφία μας στο Ίντερνετ (σ.σ.: δεν το λέει έτσι ακριβώς, αλλά αυτό εννοεί). Δεν έκανα κάτι σπουδαίο, να βοηθήσω το κορίτσι ήθελα, που ήταν βρεγμένο και ταλαιπωρημένο», λέει στο «Έθνος» η γιαγιά Μηλίτσα.
Γέννημα-θρέμμα της Σκάλας Συκαμινιάς, η 83χρονη γυναίκα έχει μεγαλώσει τέσσερα παιδιά και οκτώ εγγόνια, ενώ είναι υπερήφανη και για τα τέσσερα δισέγγονά της. Δούλεψε χρόνια πολλά στα χωράφια -η οικογένειά της είχε ελαιόδεντρα- και πλέον τα βγάζει δύσκολα πέρα, με τη σύνταξη του ΟΓΑ, που είναι μόλις 330€, ενώ πριν από 19 χρόνια έχασε και τον σύζυγό της.
Καμαρώνουν τους διασώστες
Όμως κάθε απόγευμα είναι με τις φίλες της στο... παγκάκι και «καμαρώνουν», όπως λέει, τους λιμενικούς και τους εθελοντές «που πέφτουν στη θάλασσα αψηφώντας το κρύο και τα κύματα για να βγάλουν τον κόσμο». Θλίβεται όταν βλέπει μικρά παιδιά να κλαίνε και να αποζητούν την αγκαλιά των γονιών της και πονάει η ψυχή της όταν μαθαίνει για ναυάγια.
«Να, εδώ έχουν γίνει πολλά. Βγάζουν νεκρά παιδιά, κορίτσια και αγόρια. Αλλά και ενήλικες. Πονάει η ψυχή μου, δεν μπορώ να κοιμηθώ τα βράδια. Τι φταίνε αυτοί οι άνθρωποι; Ξεσπιτώθηκαν, άφησαν το βιος τους, το νοικοκυριό τους και ήρθαν εδώ για να ξαναφύγουν, να πάνε στην Ευρώπη. Είναι αμαρτία να θαλασσοπνίγονται», μας λέει.
Είχε χρόνια να κρατήσει ένα βρέφος στην αγκαλιά της και να το ταΐσει, αλλά το μητρικό ένστικτο δεν την εγκατέλειψε. «Η μάνα είναι μάνα, μέχρι να κλείσει τα μάτια της. Τι θα πει αν ήξερα; Δεν βλέπω καλά, δεν ακούω καλά, αλλά ένα παιδί μπορώ να το ταΐσω, να το ηρεμήσω», δείχνει να ενοχλείται όταν τη ρωτάμε αν ένιωθε σίγουρη ότι θα τα καταφέρει.
«Το πήρα με σιγουριά. Ήθελε ασφάλεια το μωρό. Η μητέρα του ήταν βρεγμένη και έψαχνε να βρει ρούχα να αλλάξει, ο πατέρας του πανικοβλήθηκε που το παιδί έκλαιγε. Εμείς καθόμασταν, μπορούσαμε να κάνουμε κάτι. Το άρπαξα στα χέρια, πήρα το μπιμπερό, ένιωσε μια στεγνή αγκαλιά, του τραγουδούσαμε και ήπιε το γάλα μονορούφι», συμπληρώνει. Πάνω στο μπιμπερό το μωρό αποκοιμήθηκε, οι τρεις γιαγιάδες έδιναν συμβουλές στη μητέρα του, η οποία τις ευχαριστούσε.
http://www.diulistirio.blogspot.gr/
Ενημερωθείτε για ότι συμβαίνει με ένα στη σελίδα μας.
Το Διυλιστήριο ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει σχετικά με τα άρθρα που δημοσιεύονται τα οποία απηχούν τις απόψεις των συντακτών τους.
Αφήστε το μήνυμά σας
Δημοσίευση σχολίου