Η επιστολή τουριστών για τους Έλληνες

Αγαπητοί μου,

Η γυναίκα μου κι εγώ επισκεφτήκαμε την Ελλάδα για 15 μέρες. Περάσαμε υπέροχα και απολαύσαμε τη φιλοξενία των Ελλήνων, το θαυμάσιο φαγητό και την φανταστική φυσική ομορφιά των νησιών. Το ταξίδι ήταν εντυπωσιακό και δεν είχαμε κανένα πρόβλημα, μέχρι που έφτασε η τελευταία ημέρα...

Όταν το ταξί έφτασε για να μας πάει στο Αεροδρόμιο της Αθήνας (από εκεί θα επιστρέφαμε σπίτι, στη Νέα Υόρκη) κάτι κακό συνέβη. Τότε δεν το ξέραμε, αλλά είχαμε αφήσει το σακίδιο με τα αεροπορικά εισιτήρια, τα διαβατήρια κι άλλα σημαντικά έγγραφα μπροστά απ' την είσοδο του ξενοδοχείου. Όταν φτάσαμε στο Αεροδρόμιο και διαπιστώσαμε ότι δεν είχαμε το σακίδιο, πέσαμε να πεθάνουμε. Νομίσαμε ότι μας έκλεψαν κι ότι θα έπρεπε να πάμε στην Αμερικανική Πρεσβεία για να βγάλουμε προσωρινά διαβατήρια.

Ο ταξιτζής μας, Κώστας Ντινιακός, τηλεφώνησε αμέσως στο ξενοδοχείο εκ μέρους μας και τους ζήτησε να κοιτάξουν παντού για το σακίδιο. Είπαν πως δεν το βρήκαν πουθενά. Η γυναίκα μου έβαλε τα κλάματα κι εγώ άρχισα να ανησυχώ, μιας και τα φάρμακα μάς είχαν τελειώσει και το να μείνουμε στην Ελλάδα χωρίς τη φαρμακευτική μας αγωγή θα ήταν επικίνδυνο.

Παρότι μας είχαν τελειώσει τα ευρώ και δεν μπορούσαμε να τον πληρώσουμε, ο Κώστας μας έδωσε την κάρτα του και οδήγησε μόνος του τη διαδρομή μισής ώρας πίσω στο ξενοδοχείο για να ψάξει το σακίδιο ο ίδιος. Πήραμε ένα άλλο ταξί, κι ο οδηγός λεγόταν Τέρης Δρακάκης. Μιλούσε άψογα Αγγλικά και καθησύχασε την γυναίκα μου που έκλαιγε με λυγμούς που θα έκανε ό,τι περνούσε απ' το χέρι του για να μας βοηθήσει. Του εξήγησα πως δεν είχαμε λεφτά αλλά αυτός μου είπε πως αυτό δεν έπρεπε να μας ανησυχεί καθόλου, και έβαλε μπρος για να μας πάει στην Πρεσβεία. Μας εξήγησε ευγενέστατος ότι η Ελλάδα είναι μια καλή χώρα και ότι ήταν βέβαιο ότι θα μας έβρισκαν και θα μας έδιναν τα φάρμακα μας αν χρειαζόταν, κι ότι θα μιλούσε ο ίδιος εκ μέρους μας στην Πρεσβεία αλλά και όπου αλλού χρειαζόταν. Νιώθαμε σα να μας είχαν σώσει – και όντως μας είχαν.

Και τότε, τα πράγματα έγιναν ακόμα καλύτερα! Ο Κώστας, ο πρώτος ταξιτζής, τηλεφώνησε να πει ότι βρήκε το σακίδιο κι είπε στον Τέρη να στρίψει και να μας πάει κατευθείαν ξανά στο Αεροδρόμιο. Ο Τέρης πήρε κατευθείαν τη Swiss Air και τους είπε πως μας έφερνε για την πτήση. Του είπαν ότι είχε μόλις έξι λεπτά για να μας πάει εκεί. Ήταν πολύ δύσκολο όπως είπε, αλλά θα προσπαθούσε, και παρακάλεσε τους ανθρώπους της αεροπορικής να κρατήσουν το αεροπλάνο μέχρι να φτάσουμε...

Ο Κώστας και ο Τέρης έφτασαν στο αεροδρόμιο σχεδόν ταυτόχρονα! Ο Κώστας μας έδωσε το σακίδιο και μας είπε να τρέξουμε στο γκισέ. «Αφήστε τις αποσκευές σας, θα σας τις φέρω εγώ» είπε και ήταν μια πολύ καλή συμβουλή. Δεν μπορούσαμε να χάσουμε ούτε δευτερόλεπτο, κι έτσι τρέξαμε προς την πύλη για να πάρουμε το αεροπλάνο!

Αυτοί οι δυο άντρες φέρθηκαν σαν ήρωες. Μας έκαναν να νιώσουμε σα να ήμασταν οι πιο σημαντικοί άνθρωποι στον κόσμο, παρότι μας είχαν τελειώσει τα λεφτά! Αν είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα των Ελλήνων, τότε η Ελλάδα είναι σε καλά χέρια και θα ξεπεράσει όλα τα προβλήματα που τώρα αντιμετωπίζει.

Τους ευχαριστούμε και τους δύο ειλικρινά, και ευχαριστούμε και την Ελλάδα που έχει τέτοιους εξαίρετους ανθρώπους.

James & Hannah Pavoldi
Vernon Drive, Duanesburg, NY 12056
jpav777@gmail.com

Πηγή lifo.gr

https://diulistirio.blogspot.gr

Ενημερωθείτε για ότι συμβαίνει με ένα

στη σελίδα μας.

Το Διυλιστήριο ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει σχετικά με τα άρθρα που δημοσιεύονται τα οποία απηχούν τις απόψεις των συντακτών τους.