Να σπάσουμε τον πάγο!..

    Η πιό μεστή πολιτική κουβέντα ακούστηκε μετά από πολύ καιρό χθες, και ήταν η εξής:
" Αυτό το πολιτικό σύστημα δεν πέφτει από τα μέσα, πέφτει από τα έξω ",
..υπονοώντας βεβαίως πως μόνο με μία επαναστατική διαδικασία -όποιου είδους- μπορεί να ανακοπεί η πορεία προς την καταστροφή, την πλήρη εξάρτηση και τον τελικό
θρίαμβο της παγκοσμιοποίησης.

Πράγματι το σύστημα είναι τόσο ισχυρό εσωτερικά, που αν τυχόν κανείς προσπαθήσει μιμούμενος τις δικές του δομές και νόρμες να το αντιπαλέψει, έχει ηττηθεί εκ προοιμίου.
Γιατί το σύστημα έχει τέτοιους και τόσους μηχανισμούς που σε αφομοιώνουν σταδιακά μεν αλλά εντελώς,
..αν παραδεχτείς, αν δεχτείς να ακολουθήσεις έστω και έναν τρόπο του, μία δομή του, μία λειτουργία του.
Δεν παλεύεται λοιπόν "από τα μέσα", χρησιμοποιώντας τα μέσα του και τους "νόμους" του.
Μπορεί να πέσει μόνον απ' τα έξω, με διαδικασίες και τρόπους και συλλογικούς σχηματισμούς που προϋποθέτουν ρήξη, άρα επαναστατικούς.

Τώρα. Τα διάφορα εμπριμέ περί βίας και λοιπών εκφοβισμών είναι για τα πανηγύρια.
Η βία που ασκείται τώρα εν μέσω τάχα "δημοκρατίας" είναι πολλαπλάσια από όση θα αναγκαζόταν έστω να χρησιμοποιήσει μία λαϊκή επανάσταση (κάνοντας και χρήση του δικού τους επιχειρήματος "δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς"), στο κάτω-κάτω για όφελος του λαού και όχι για όφελος των λίγων όπως γίνεται σήμερα.
Και όταν λέμε "βία" δεν εννοούμε οπωσδήποτε την σωματική, την φυσική βία.
Μπορούμε να εννοούμε την ψυχολογική, την ηθική εκείνη βία που θα εξαναγκάσει το σύστημα και τους τριακόσιους του να δράσουν ενάντια στην θέλησή τους,
..η οποία θέλησή τους βεβαίως δεν έχει καμία σχέση με το καλό του λαού, αλλά στρέφεται πάντα υπέρ του καλού των μεγάλων και πολυεθνικών επιχειρήσεων, των τραπεζών, του πλούτου, και του ίδιου του συστήματος.

Άλλωστε εξ ορισμού επανάσταση σημαίνη ρήξη.
Και η ρήξη είναι πάντοτε μία διαδικασία που απαιτεί μία βεβιασμένη επιτάχυνση κάποιας εξέλιξης που αργεί ή κωλυσιεργεί,
..είτε αυτή είναι το σπάσιμο του πάγου κάτω από το βάρος της πατούσας μας πριν αυτός λοιώσει -αν λοιώσει-, είτε το σπάσιμο ενός σαθρού και καταδυναστευτικού για τον λαό status quo.

Το καλό είναι πως η δική μας κοινωνία ψηφίζοντας πριν ενάμισυ χρόνο 62% "ΟΧΙ" στο δημοψήφισμα,
..στάθηκε έμμεσα αλλά σαφέστατα στο πλευρό της ρήξης.
Άσχετο του άν μετά από δύο μήνες αισχρά και οικτρά προδομένη από τους τάχα ηγέτες εκείνου του ΟΧΙ, έχασε τον προσανατολισμό της και ψήφισε αλλ' αντ' άλλων.
Πιθανολουγούμε πως σήμερα, μετά από ενάμισυ ακόμη χρόνο αισχρής προδοσίας,
..το ποσοστό της κοινωνίας που στέκεται στο πλευρό μιάς ενδεχόμενης ρήξης θα είναι πολύ μεγαλύτερο απο 62% ( αν τολμήσει ποτέ το σύστημα να ξανακάνει δημοψήφισμα).

Με αυτή την έννοια η κουβέντα που ξεστόμισε χθες σε ιντερνετική τηλεοπτική της συνέντευξη η πρώην Πρόεδρος της Βουλής,
..αποκτά ιδιαίτερη πολιτική βαρύτητα,
..πιάνει και απηχεί τον παλμό της κοινωνίας,
..και αποτελεί ένα λιτό αλλά μεστό μανιφέστο αλλαγής πολιτικής πορείας που απαιτείται,
..για την αποκατάσταση του Συντάγματος, της δημοκρατίας, και της εθνικής κυριαρχίας.

Ας μην είμαστε στενόμυαλοι.
Όταν ο λόγος είναι σωστός και δεν προέρχεται από μνημονιακά-συστημικά χείλη,
..πρέπει να τον αποδεχόμαστε και να τον προωθούμε.
Το συμφέρον μας είναι κοινό.
Κοινές ας είναι κι οι ιδέες μας,
..κι οι αγώνες μας!..

Αναρτήθηκε από Κώστας Μαντατοφόρος

Ενημερωθείτε για ότι συμβαίνει με ένα

στη σελίδα μας.

Το Διυλιστήριο ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει σχετικά με τα άρθρα που δημοσιεύονται τα οποία απηχούν τις απόψεις των συντακτών τους.