Το παιδί σου, δεν είναι χταπόδι για να το κοπανάς να .. μαλακώσει!

Βρέθηκα χτες αργά στο σπίτι κάποιων γνωστών από τη δουλειά. Κάτι σαν φιλική επίσκεψη αλλά κατά βάθος και ουσιαστικά δημόσιες σχέσεις για χάρη του γραφείου. . Στρατόκαβλος το επάγγελμα και εμφανισιακά βροντόσαυρος ο κύριος, Gucci η κυρία, ufo η κορούλα τους, στην κοσμάρα του ο νεαρός τους με το μαλλί το ράστα – αποικία παντός είδους παρασίτων…

Mια …”όμορφη ατμόσφαιρα” δηλαδή, αλλά τι να έκανα έπρεπε να την ανεχτώ. Μετά την απαραίτητη ξενάγηση που κράτησε περί τα 3 λεπτά έτσι για να μου δείξουν το εγώ βασικά “έχω και σπίτι” – έχω και κότερο” αλλά είμαι διατεθιμένος να πληρώσω και για ένα εξοχικούλι στη Μύκονο πχ για να πουλάω με περισσότερη άνεση μούρη στους γειτόνους, αράξαμε στον καναπέ και προσεφέρθη μεζεδάκι και ποτό. Πάνω που είχα αρχίσει να χαλαρώνω και η κουβέντα μας είχε πάρει ένα σχετικά ανώδυνο ρυθμό ακούω έναν παράξενο θόρυβο, κάτι σαν κλάμα ανακατεμένο με ουρλιαχτό φρίκης. Πάγωσε το αίμα μου, φίλοι μου.

-Τι γίνεται, βρε παιδιά; Πεθαίνει κανείς;

Ο …”βροντόσαυρος” δεν έδειχνε ουτε σημάδι ταραχής. Κατέβαζε την μπυρίτσα του , χαλαρός και αδιάφορος.¨Η πολύ cool είναι ή κουφός είναι (σκέφτηκα)

-Μην ανησυχείς. Κάθε μέρα αυτά έχουμε.
-Εννοείτε ότι κάθε μέρα κάποιος ουρλιάζει σπαρακτικά στην πολυκατοικία;
-Ναι, ρε γαμώτο…
-Τι θα πει “ναι, ρε γαμώτο”; Ποιος μένει σ΄ αυτήν την πολυκατοικία και χτυπιέται έτσι; Οι Τρωάδες;
-Είναι ένας … μ@λ@κας, στον δεύτερο που κάνει συνέχεια σκηνικά.
-Δηλαδή; Τι σκηνικά; επέμενα εγώ γιατί εν τω μεταξύ το ουρλιαχτό δυνάμωνε και ακουγόταν επικίνδυνα παιδικό.
-Ε, πλακώνεται με τον γιο του, βρίζεται με τη γυναίκα του, τα γνωστά.
-Τα γνωστά;! Ποια γνωστά, καλέ;!
-Είναι περίεργη φάση, αγαπητή μου, τι να σου λέω τώρα… Δεν μιλιέται με κανέναν στην πολυκατοικία. Τώρα τον απολύσανε κιόλας και το ‘χασε τελείως. Του λες καλημέρα και μουγκρίζει.
-Πόσο χρονών είναι ο γιος του; επέμεινα αγχωμένη.
-Ξέρω ‘γω; Εφτά- οχτώ.

Πετάχτηκα πάνω. Μου ‘ρχόταν να τον αρπάξω και να τον πλακώσω στα χαστούκια (χωρίς πλάκα. Ναι,αυτό μου ερχότανε. Τότε ένιωσα αυτό που λένε πως η βία είναι μεταδοτική ! )

-Ουρλιάζει ένα παιδάκι εφτά χρονών και εσείς λετε «πλακώνεται με τον γιο του»;
-Τι να σας πω;
-Πλακώνει τον γιο του, να λέτε! Σε ενεργητική φωνή. Το εφτάχρονο δεν μπορεί να ρίξει φάπες. Μόνο να τις φάει μπορεί….
-Εντάξει, πλακώνει. Ηρέμησε τώρα καλή μου. Πιές το ποτάκι σου κι ας έλθουμε στο θέμα μας.
-Να πιω το ποτάκι μου; Ποιό ποτάκι ρε ; ( μου ηρθε να ξεφωνίσω) Αυτός μπορεί να το σκοτώσει το παιδάκι είπα.
-Αν τα άκουγες κι εσύ κάθε μέρα δεν θα έκανες έτσι, τώρα αγαπητή μου. Δεν θα αναστατώσουν άνευ λόγου.Εμείς το ‘χουμε φάει στη μάπα. Το συνηθίσαμε.
-Το συνηθίσατε;;;!!! Σοβαρολογείτε; Το εφτάχρονο το ρωτήσατε αν το συνήθισε; Και η μάνα του τι κάνει;
-Τις τρώει κι αυτή, μάλλον. Όλο με το μαλλί στα μούτρα κυκλοφορεί και το γυαλί της Τζάκι Ο.
-Κι εσείς κάθεστε και τα ακούτε όλα αυτά χωρίς να κάνετε τίποτα;!
-Τι να κάνουμε δηλαδή;

Αυτό που μου πάγωσε το αίμα, φίλοι μου αγαπημένοι, ήταν ότι η απορία του παρατρίχα του ..βροντόσαυρου ήταν εκατό τα εκατό γνήσια. Πραγματικά απορούσε που είχα σηκωθεί κι έκανα βόλτες στο δωμάτιο σαν ταύρος έτοιμος να βγει στην αρένα. Μόνο εγώ άκουγα ένα παιδάκι να τσακίζεται στο ξύλο αλύπητα δέκα μέτρα μακριά μου. Αυτός άκουγε μια ταραχώδη οικογενειακή υπόθεση. Πήγα προς την πόρτα.

-Πώς λέγεται αυτός ο “κύριος”; ρώτησα βγαίνοντας.
-Κοντόπουλος, γιατί;
-Τι γιατί; Θα πάω να τον κράξω. Κι αν δεν σταματήσει θα φέρω την αστυνομία.

Σηκώθηκε. Έτρεξε και με άρπαξε από το μπράτσο.

-Πας καλά ; Σε παρακαλώ , γλυκειά μου. Τι δουλειά έχεις εσύ να μπερδευτείς στα οικογενειακά τους; Θες να βρούμε τον μπελά μας;

Πάνω στην ώρα έλαβα ένα άσχετο sms στο κινητό μου. Μολις το διάβασα ψέλλισα μια ψευτοδικαιολογία του στυλ πρέπει να πεταχτώ πάραυτα στο γραφείο γιατί χτυπάει ο συναγερμός και εγώ είμαι αυτή που βρίσκομαι στο κοντυνότερο σημείο, θα τηλεφωνηθούμε αύριο …

Μέσα στα τρία επόμενα λεπτά είχα φύγει από κει μέσα βροντώντας σχεδόν την πόρτα πίσω μου χωρίς να μπω στον κόπο να τους απαντήσω, στο ερωτημά τους.
- Αει στα διάλα βροντόσαυροι!
Με το που βρήθκα στο δρόμο άνοιξα το κινητό μου και κάλεσα την αστυνομία.

Αυτός είναι ο Έλληνας, φίλοι μου αγαπημένοι. Δε παει να χαλάει ο κόσμος δίπλα του, αυτός είναι διακριτικότατος! Γιατί να μπερδευτεί εκεί που δεν τον σπέρνουν; Για να βρει μπελά; Αν βέβαια ο διπλανός είχε μια συκιά στην αυλή του και τα σύκα έπεφταν και λέρωναν το πεζοδρόμιό του, θα πεταγόταν σαν ελατήριο από τον καναπέ και θα του άστραφτε μια μήνυση απαιτώντας να την κόψει τη βρωμοσυκιά του που βρωμίζει την πρόσοψή του.

Αν όμως ακούσει κάποιον οικογενειάρχη να χτυπάει την οικογένειά του, απλώς ανεβάζει τον ήχο στην τηλεόραση και περιμένει στο δελτίο των οχτώ να μάθει αν το σκότωσε τελικά το παιδάκι του ο μ@λ@κας ή αντέχει ακόμα. Αν το σκότωσε, θα ανοίξει την πόρτα στο τηλεοπτικό συνεργείο που θα σπεύσει στον τόπο του εγκλήματος και θα δηλώσει περίλυπος « Όλη η γειτονιά πέφτει απ’ τα σύννεφα. Τι να σας πω… Δεν είχαμε ιδέα. Δεν είχε δώσει δικαιώματα.».

Υ.Γ.: Περίμενα μία ώρα κι ένα τέταρτο κάτω από την πολυκατοικία για να δω τι θα γίνει. Η αστυνομία δεν ήρθε. Κι αυτή είναι …”διακριτική” , δεν θέλει να ανακατεύεται στα οικογενειακά μας.

πηγή:http://xeimwniatikhliakada.wordpress.com/

Ενημερωθείτε για ότι συμβαίνει με ένα

στη σελίδα μας.

Το Διυλιστήριο ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει σχετικά με τα άρθρα που δημοσιεύονται τα οποία απηχούν τις απόψεις των συντακτών τους.