Ένας λαός που διαμαρτύρεται για το επίπεδο ζωής του, που φωνάζει διαρκώς για την φτώχεια, την πείνα, τον κοινωνικό αποκλεισμό, την έλλειψη κοινωνικής πρόνοιας, την έλλειψη πρόσβασης σε αξιοπρεπείς συνθήκες περίθαλψης και την βαριά φορολογική πολιτική, αλλά ταυτόχρονα δεν μετέχει στις διαδικασίες του δημοκρατικού πολιτεύματος δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως «θύμα».
Ένας λαός που ξέρει, αλλά δεν αντιδρά, δεν μπορεί να κρύβεται πίσω από την θυματοποίησή του.
Η εκλογική διαδικασία της περασμένης Κυριακής κατέδειξε μεταξύ άλλων πως παρά τα χιλιάδες προβλήματα, παρά τις φωνές, παρά τις διαμαρτυρίες, ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού που αγγίζει το 40% δεν πήγε να ασκήσει το εκλογικό του δικαίωμα.
Άραγε αυτό πως μπορεί να ερμηνευτεί πολιτικά;
Γύρισε τις πλάτες του στα πολιτικά δρώμενα; Απαξίωσε με τον τρόπο αυτό το πολιτικό προσωπικό της χώρας; Εξέφρασε τη δυσαρέσκειά του μέσω της σιωπής;
Όχι, μέσω της σιωπής δεν στέλνονται μηνύματα... Με «ασκήσεις θάρρους» δεν γίνονται ανατροπές, ούτε βεβαίως με 40% αποχή απο τις κάλπες.
Η πεμπτουσία της δημοκρατίας είναι η συμμετοχή στα κοινά. Οτιδήποτε άλλο λέγεται «ένοχη σιωπή».
Ο κορυφαίος Έλληνας ρήτορας, ο Δημοσθένης έλεγε ότι «είναι επιβεβλημένο οι ελεύθεροι να έχουν συναίσθηση ευθύνης για τα πολιτικά πράγματα»
Είναι πράγματι απορίας άξιον ένας λαός που υποφέρει πραγματικά, που δεν μπορεί να αντεπεξέλθει ούτε στις βασικές ανάγκες της καθημερινότητας να αρνείται να καταθέσει την βούλησή του για αυτούς που θα διοικήσουν το δήμο ή την περιφέρεια μέσα στην οποία θα μεγαλώσουν τα παιδιά του.
Είναι πράγματι απορίας άξιον οι πάντες να θέτουν ζητήματα ευρωσκεπτικισμού, ζητήματα κακής λειτουργίας του ευρωπαϊκού εγχειρήματος και της κοινοτικής αλληλεγγύης, αλλά ταυτόχρονα να μιλούν για χαλαρή ψήφο στις ευρωεκλογές.
Η συμμετοχή στις ευρωεκλογές αποτελεί θέμα ύψιστης σημασίας για όλες τις χώρες-μέλη και ιδιαίτερα για χώρες που υπό το βάρος της οικονομικής κρίσης, καλούνται να αξιολογήσουν αιτίες και να μελετήσουν λύσεις με βάση την ευρωπαϊκή εμπειρία.
Άραγε πότε θα αποφασίσει ο ελληνικός λαός ποια Ευρώπη θέλει;
Ως πότε θα παραμένουμε παρατηρητές στα κελεύσματα και στις επιταγές των άλλων;
Διότι παρατηρητές ήμασταν και όταν οι μεγάλοι της Ευρώπης ήταν υπερήφανοι για το «ισχυρό» νόμισμα, τον φθηνό δανεισμό και την επίπλαστη ευημερία.
Όταν ήρθε η κρίση και τα τραγικά αποτελέσματα που όλοι ζούμε και βιώνουμε σήμερα, ξυπνήσαμε απότομα από τον λήθαργο της χαλαρής ψήφου και αναζητούμε τρόπους να φρενάρουμε την κατρακύλα της χώρας μας μέσα στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Το διακύβευμα αυτών των εκλογών είναι ένα και κανείς μας δεν έχει δικαιολογία να το αποφύγει: «Η Ελλάδα πρέπει να ζήσει και θα ζήσει!».
Ή θα σταθούμε όρθιοι στα πόδια μας και θα κάνουμε αυτό που πρέπει να κάνουμε ή θα μείνουμε πίσω στη μιζέρια και στην υποτακτικότητα. Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει.
Ήρθε η ώρα «να κάνουμε εμείς κάτι για τη χώρα μας κι όχι να περιμένουμε τους άλλους να κάνουν κάτι για εμάς».
Γι' αυτό τούτες οι εκλογές είναι πιο κρίσιμες από κάθε άλλη φορά.
Σε αντίθετη περίπτωση δεν δικαιούμαστε να ομιλούμε.
Απλά και σταράτα: «Αν δεν πας... μη μιλάς».
http://diulistirio.blogspot.gr/
Ενημερωθείτε για ότι συμβαίνει με ένα στη σελίδα μας.
Το Διυλιστήριο ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει σχετικά με τα άρθρα που δημοσιεύονται τα οποία απηχούν τις απόψεις των συντακτών τους.
Αφήστε το μήνυμά σας
Δημοσίευση σχολίου