Τί αμαρτίες πληρώνω;

Όσο είχαμε πέντε δεκάρες στην τσέπη μας πληρώναμε τα κερατιάτικα αδιαμαρτύρητα· ή σχεδόν αδιαμαρτύρητα. Ήθελες παιδεία; Πήγαινες το παιδί σου στο σχολείο που έγραφε την ύλη του υπουργείου στα παλιά του τα παπούτσια, αλλά το ετοίμαζε καλά για τα πανεπιστήμια του εξωτερικού. Αρρώσταινες; Πήγαινες στον ιδιωτικό γιατρό κι αν τα πράγματα ήταν σοβαρότερα «έφευγες έξω», κατά προτίμηση εκεί που είχες ήδη στείλει το παιδί σου να σπουδάσει.

Προετοιμαζόσουν για τα γηρατειά σου; Ή έφτιαχνες κομπόδεμα, ή αγόραζες ακίνητα με καλό νοίκι, ή αγόραζες κάποιο πακέτο από την εταιρεία που σου παρείχε ήδη υπηρεσίες υγείας. Πολλές μεγάλες εταιρείες δε, προσέφεραν τα παραπάνω στα στελέχη που ήθελαν να προσελκύσουν ως μέρος του πακέτου – της αμοιβής. Πλήρωνε δηλαδή η εταιρεία δημόσια ασφάλιση επειδή την υποχρέωνε ο νόμος και ιδιωτική ασφάλιση για να παρέχει πραγματικές υπηρεσίες υγείας.
Κάπου εκεί αρκετές εταιρείες (και ιδιώτες) έβαλαν στο πακέτο και μία παράκαμψη σε αυτή την τρέλα χρησιμοποιώντας τα οικονομικά «εργαλεία» (φοροαποφυγής ή φοροδιαφυγής) της Κύπρου και όχι μόνο.

Ήταν η εποχή που σύμφωνα με τον κ. Πάνγκαλο «μαζί τα τρώγαμε». Μπορεί κάποιοι να τα τρώγανε μαζί, αλλά οι περισσότεροι απλά τα πληρώνανε μαζί. Και ναι, κάποια από αυτά επέστρεφαν στην αγορά οπότε εμμέσως «έφαγαν» και άλλοι από τα κερατιάτικα.

Σήμερα που τα λεφτά δεν φτάνουν ούτε για ιδιωτική εκπαίδευση, ούτε για ιδιωτική υγεία, ούτε για ιδιωτική σύνταξη, η κυβέρνηση έχει επικεντρωθεί στο να πληρωθούν οι αμαρτίες δεκαετιών χωρίς να ακουμπήσουν καμία από τις παθογένειες, χωρίς να βελτιώσουν ούτε κατ’ ελάχιστο τις υπηρεσίες που λαμβάνει ο κόσμος που τις πληρώνει.

Στα ΑΕΙ ο υπουργός ξήλωσε το νόμο Διαμαντοπούλου για να εξυπηρετήσει τους λίγους ενώ στη συνέχεια επιχείρησε να τσιμπήσει τη μοριοδότηση των διοικητικών υπαλλήλων για να την αποφύγουν οι δικοί του. Ο κ. Πελεγρίνης είναι απλά ένα ακόμα ανέκδοτο σε μία ιστορία που σε καμία περίπτωση δεν κινήθηκε για να βελτιωθούν οι σπουδές και η έρευνα.

Στην υγεία και την πρόνοια, τα ίδια. Κυνηγάμε τη μείωση της δαπάνης μέσα από το κλείσιμο δομών και την αύξηση της συμμετοχής του ασφαλισμένου, αλλά δεν γίνεται καμία προσπάθεια βελτίωσης των προσφερόμενων υπηρεσιών, γιατί προφανώς αυτό θα ακουμπούσε πάλι μειοψηφίες, όπως αυτές των «ευγενών ταμείων» και των επαγγελματιών της υγείας.

Από την μεριά του ο πολίτης οφείλει να συνεχίσει τις πληρωμές του προς αυτό το κράτος είτε έχει εισόδημα, είτε μετράει κέρματα για να αγοράσει το γάλα της ημέρας, είτε κάνει ουρά σε μία από τις δομές που δίνουν τρόφιμα και ρούχα. Στην περίπτωση των ασφαλισμένων του ΟΑΕΕ δε, κινδυνεύουν πλέον με φυλάκιση αφού θα πρέπει ή να κλείσουν τα βιβλία τους (και άρα να μην ξαναπάρουν νομίμως καμία δουλειά) ή να πληρώσουν εισφορές σε ένα εισόδημα που δεν έχουν πια. Για να μην πάμε σε περιπτώσεις σαν αυτή της Ζωής Κλάδη, που φυλακίστηκε για δέκα ημέρες για ένα τροχαίο πρόστιμο που δεν έπρεπε να της έχει επιβληθεί ποτέ.

Είναι σημαντικό, η όποια δημοσιονομική προσαρμογή να γίνεται συγχρόνως με όρους εξυγίανσης των δομών και των τελικών υπηρεσιών που λαμβάνουν οι πολίτες που τις χρηματοδοτούν. Δεν είμαστε στο 2010 και δεν δικαιολογείται πλέον η έλλειψη σχεδιασμού. Δεν δικαιολογείται πλέον το «έκτακτο» της κατάστασης, αυτό που επέβαλλε το χαράτσι στους λογαριασμούς της ΔΕΗ, το χαράτσι που η κυβέρνηση επιχειρεί τώρα να μονιμοποιήσει, επιτιθέμενη. Αλήθεια, σε ποιούς και γιατί; Με ποιό αντίκρισμα και ποιά υποσχετική;

πηγή

Ενημερωθείτε για ότι συμβαίνει με ένα

στη σελίδα μας.

Το Διυλιστήριο ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει σχετικά με τα άρθρα που δημοσιεύονται τα οποία απηχούν τις απόψεις των συντακτών τους.