Ενα μεγάφωνο παγκόσμιας εμβέλειας το σπουδαιότερο όπλο του Αλέξη Τσίπρα

Του Νίκου Σταματάκη.

Δεν μπορεί κανείς παρά να επιδοκιμάσει το ξεκίνημα της κυβέρνησης Τσίπρα – που σε πολύ αντίξοες συνθήκες αναλαμβάνει τα ηνία της διακυβέρνησης της χώρας. Ο γράφων είχε εν πολλοίς προβλέψει τούτο το «αισιόδοξο και ενωτικό σενάριο» δημιουργίας συμμαχικής κυβέρνησης με δεξιό κόμμα σε κείμενο που δημοσιεύθηκε την Πρωτοχρονιά (http://mignatiou.com/2015/01/to-esiodoxo-ke-enotiko-senario-gia-tin-ellada-tou-2015/). Απομένει βέβαια η επιλογή «ενωτικής» προσωπικότητας για την Προεδρία της Δημοκρατίας, αλλά προς το παρόν οι εξελίξεις μας επιβεβαιώνουν.

Αρκετά είναι τα θετικά στοιχεία που παρατηρήσαμε τις τελευταίες μέρες.

1). Η καταπληκτική ταχύτητα λήψης αποφάσεων και πολιτικών κινήσεων του νέου πρωθυπουργού και των στελεχών του. Οι συγκρίσεις είναι αδυσώπητες: Εκεί που ο προκάτοχός του (και θα ήταν σωστό να πούμε οι προκάτοχοί του τα τελευταία τουλάχιστον 20 χρόνια) χρειάζονταν μέρες ολόκληρες συσκέψεων, ο Αλέξης Τσίπρας ανέλαβε την εξουσία με καταιγιστικούς ρυθμούς, σχηματίζοντας κυβέρνηση σε χρόνο ρεκόρ και λαβαίνοντας καίριες πολιτικές αποφάσεις. Αυτό δεν δείχνει μόνο εξαιρετική προετοιμασία αλλά και σπουδαίες ηγετικές ικανότητες. Παρά τις κάποιες αδέξιες κινήσεις και δηλώσεις ορισμένων η νέα κυβέρνηση ξεκινά κυριολεκτικά τρέχοντας…

2). Ας μας συγχωρήσουν οι διάφοροι «πικραμένοι» αναλυτές αλλά η συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν είναι καθόλου «αλλόκοτη» σύνδεση δύο ιδεολογικά αντίθετων κομμάτων. Ιδεολογικά αντίθετα κόμματα ήταν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ και όμως η συνεργασία τους δεν ενόχλησε τους ίδιους πικραμένους κονδυλοφόρους. Γιατί άραγε; Mήπως επειδή στις συνειδήσεις όλων μας η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ είχαν καταλήξει να θεωρούνται αδελφά κόμματα ταυτισμένα με την διαιώνιση των διαπλεκομένων συμφερόντων και την κλοπή του δημοσίου χρήματος;

Ας μην ξενίζει λοιπόν η ιδεολογική διαφορά γιατί, όπως πολύ σωστά είπαν τόσο κ.Τσίπρας όσο και ο κ. Καμμένος, έχουμε στην ουσία μπροστά μας μια «κυβέρνηση ειδικού σκοπού» ή «κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας»… Μπορεί ο κ. Τσίπρας να αντικατέστησε το «εθνικής» ονομάζοντάς την «κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας», αλλά το νόημα παραμένει το ίδιο. Πρόκειται για μια ενωτική κυβέρνηση πίσω από την οποία στοιχίζεται η τεράστια πλειοψηφία του ελληνικού λαού σε ποσοστά πολύ μεγαλύτερα από το άθροισμα (41%) των δύο «αντιμνημονιακών» κομμάτων.

3) Η «ενωτική» στάση της νέας κυβέρνησης καθώς και ο βασικός στόχος της (να τεθεί δηλαδή η επαναδιαπραγμάτευση του χρέους σε σωστά πλαίσια) εκφράστηκε με πολλαπλή συμβολικότητα από την επίσκεψη Τσίπρα αμέσως μετά την ορκωμοσία του στο σκοπευτήριο της Καισαριανής, ένας από τους τουλάχιστον 300 τόπους μαρτυρίου των Ελλήνων αντιστασιακών κατά τη Γερμανική Κατοχή. Με μια απλή κίνηση που διάρκεσε ελάχιστη ώρα ο νέος πρωθυπουργός έστειλε εντός και εκτός – κυρίως εκτός – το μήνυμα ότι η ώρα του λογαριασμού έχει φτάσει. Και στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων η Ελλάδα θα προσέλθει περήφανη ως ίση προς ίσους, με όλο το τεράστιο ιστορικό βάρος να ζυγίζει στην πλάστιγγα υπέρ των δικαίων αιτημάτων της. Αλλωστε, όπως είχαμε πρόσφατα επισημάνει (http://mignatiou.com/2015/01/diexodi-pros-ti-diefthetisi-tou-chreous/), αυτή είναι η προσφορότερη διέξοδος για τη διευθέτηση του χρέους – δηλαδή η εν μέρει ανταλλαγή του με τα «μηδέποτε καταβληθέντα» χρεωστούμενα των Γερμανών…

3) Με θυελλώδεις ρυθμούς επέρχεται η αναγκαία μεταστροφή στην εξωτερική πολιτική, από την τυφλή προσήλωση στα κελεύσματα των Βρυξελλών και της Ουάσιγκτον σε μια πολύπλευρη ανάπτυξη των σχέσεων της χώρας. Οι πρέσβεις της Ρωσίας και της Κίνας ήταν οι πρώτοι που έγιναν δεκτοί στο Μέγαρο Μαξίμου και οι εξελίξεις είναι πράγματι δραματικές. Ο νέος πρωθυπουργός απέστειλε ξεκάθαρο μήνυμα στην Ε.Ε. ότι η Ελλάδα (και αμέσως ακολούθησε και η Κύπρος) διαφωνούν κάθετα με την επιβολή κυρώσεων στη Ρωσία.

Και τι έπραξε η Δύση; Μήπως εξεμάνη; Μήπως άρχισε το τράβηγμα του αυτιού του «άτακτου νεανία» Αλέξη Τσίπρα; Όχι, βέβαια, το ακριβώς αντίθετο… Να «ο σεβασμός της ελληνικής ιδιαιτερότητας» από ευρωπαίους ηγέτες, να και τα θερμά τηλεφωνήματα από τον Ομπάμα και νάσου τελικά και η συνήθως «βωμολοχούσα» Βικτόρια Νούλαντ να δηλώνει ότι «δεν έχουν πρόβλημα οι ΗΠΑ» από την σύσφιξη των σχέσεων Ελλάδας-Ρωσίας… Μήπως γνωρίζει κανείς γιατί τώρα ξαφνικά δεν έχουν πρόβλημα οι ΗΠΑ; Να σας λύσω την απορία: Επειδή τώρα έχουν μπροστά τους ένα ηγέτη που κρατά ένα μεγάφωνο (μια «ντουντούκα» στην οικεία διάλεκτο του κ.Τσίπρα) παγκόσμιας εμβέλειας. Και ο οποίος εάν τυχόν βρεθεί στην θέση που βρέθηκε ο Κώστας Καραμανλής, δηλ. να απειληθεί η ζωή του από τις μυστικές υπηρεσίες της υπερδύναμης, δεν θα κρυφτεί και δεν θα διστάσει. Θα αρπάξει την ντουντούκα του και με αυτή θα προκαλέσει τεράστια ζημιά στα συμφέροντα εκείνων που τώρα ξαφνικά δεν ενοχλούνται από τις σχέσεις Ελλάδας – Ρωσίας.

Με εκατοντάδες δημοσιογράφους των διεθνών μέσων επικοινωνίας σταθμευμένους μόνιμα στην Αθήνα, η «ντουντούκα» αυτή, αυτό το μεγάφωνο, είναι και το σπουδαιότερο όπλο του νέου Ελληνα πρωθυπουργού σχεδόν σε όλα τα μέτωπα. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες και κυρίως οι Γερμανοί φοβούνται την εξάπλωση των ιδεών του κ.Τσίπρα σε όλη τη Νότια Ευρώπη και πέρα από αυτή. Εάν λοιπόν δεν θέλουν να μείνουν μόνοι τους με τις αδιέξοδες πολιτικές λιτότητας πρέπει να συμβιβαστούν και να συνεργαστούν με την ΕΚΤ και με τον κ.Γιουνκέρ και με όλους όσους προτείνουν μέτρα χαλάρωσης της λιτότητας, ενίσχυσης των επενδύσεων και της αγοραστικής δύναμης που θα οδηγήσουν σε μια νέα οικονομική ανάπτυξη.

Ο Αλέξης Τσίπρας «σαν έτοιμος από καιρό» άρπαξε την ευκαιρία. Εθεσε το ελληνικό πρόβλημα σε ευρωπαϊκά πλαίσια, πρότεινε πανευρωπαϊκή διάσκεψη για το χρέος και σε καμία περίπτωση δεν έθεσε σε αμφιβολία τη θέση της Ελλάδας στην ευρωζώνη. Με καθησυχαστικές κινήσεις προς Ανατολή και Δύση βαδίζει «στην τιμή και τη συνείδησή του»… Οι Αμερικανοί τον θέλουν σύμμαχο επειδή είναι σε θέση να βάλει φραγμό στους ξεροκέφαλους – κυριολεκτικά ανεπίδεκτους μαθήσεως – στα οικονομικά Γερμανούς… Ο Ολάντ τον κάλεσε στο Παρίσι γιατί από μόνος του δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσει την Μέρκελ, ο Πούτιν τον χρειάζεται για να αντιμετωπίσει την ανόητη στάση των Ευρωπαίων στην Ουκρανία, και η Κίνα θέλει να εξασφαλίσει και να επεκτείνει τις επενδύσεις της στην Ελλάδα και στην Ευρώπη…

Οι ξένοι πολιτικοί και αναλυτές είναι επίσης πολύ καλά μελετημένοι. Γνωρίζουν ότι εκτός από την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους, για μια μόνιμη έξοδο της Ελλάδας από την κρίση απαιτείται τιθάσευση της περίφημης «διαπλοκής», των γνωστών «νταβατζήδων» – κατά τον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή – της ελληνικής πολιτικής ζωής. Ποντάρουν λοιπόν στον ΣΥΡΙΖΑ για το τιτάνιο αυτό έργο. Και μέχρι στιγμής εκείνος ανταποκρίθηκε τοποθετώντας σε καίριες θέσεις εγνωσμένους διώκτες της διαφθοράς. Ας μην έχει κανείς αμφιβολία ότι σε ένα λαό που ψήφισε με τόση οργή, η δίωξη της διαφθοράς θα είναι το απόλυτο πυρηνικό όπλο στην «ντουντούκα» του Αλέξη Τσίπρα κυρίως στο εσωτερικό αλλά και διεθνώς… Το ΔΝΤ, η ΕΚΤ και οι ευρωπαϊκές χώρες γνωρίζουν ότι έχουν πολύ μεγαλύτερες πιθανότητες να πάρουν τα λεφτά τους εάν πληρώσουν εκείνοι που «μαζί τα έφαγαν» και περιλαμβάνονται στην περίφημη «λίστα Λαγκάρντ» και στα διάφορα cd που τρώνε σκόνη στα συρτάρια του Εισαγγελέα…

Και ας μην αρχίσουν ορισμένοι ότι «ο Τσίπρας είναι τυχερός» που αναδείχτηκε πρωθυπουργός μέσα σε ένα γενικό κλίμα «χαλάρωσης της λιτότητας»… Είναι γνωστή αλήθεια ότι η τύχη βοηθά τους τολμηρούς… Είχαν και άλλοι τις ευκαιρίες – με τα Ζαππεια 1 και 2 και τις υψηλόφωνες διακηρύξεις – και τις αντάλλαξαν με κωλοτούμπες για την καρέκλα της εξουσίας…

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Παρακαλούνται οι διάφοροι «δήθεν ευσεβείς» και «δήθεν Χριστιανοί» να αφήσουν κατά μέρος τα περί «πολιτικού όρκου» κλπ… Ο Χριστιανισμός όχι μόνο δεν επιβάλλει αλλά απαγορεύει την ορκωμοσία καθ’εαυτή… Από την άλλη πλευρά δεν χρειάζεται να θυμηθούμε τι είδους εγκλήματα διέπραξαν τα τελευταία 40 χρόνια οι διάφοροι υποκριτές ασυνείδητοι που έβαζαν το βρώμικο χέρι τους στο Ιερό Ευαγγέλιο για να ορκιστούν Πίστη στο Σύνταγμα και τους Νόμους – τους οποίους όμως παραβίαζαν με την πρώτη ευκαιρία…

πηγή

Ενημερωθείτε για ότι συμβαίνει με ένα

στη σελίδα μας.

Το Διυλιστήριο ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει σχετικά με τα άρθρα που δημοσιεύονται τα οποία απηχούν τις απόψεις των συντακτών τους.